Year: 2008

projecten

Omhoog.

Wij verhuizen momenteel ons hele hebben en houden een verdiep hoger. Lief heeft een bureau op de zolder nu, en onze slaapkamer wordt ook een beetje living in plaats van alleen slaapkamer. Het vorig bureau van lief, daar komt onze eetkamer-slash-mijn bureau en in mijn bureau, daar komt de frigo, de diepvries en de grote zetel. Dat laatste is alleen maar omdat we die dingen onmogelijk boven krijgen.

Voor ons valt het allemaal wel mee, maar de kat die loopt wat verweesd rond. Snuffelt en miauwt. Het zal proper zijn als we hier volgende week zijn vloeren en plafonds gaan uitbreken.

Neen!

Flash.

Ik krijg de kriebels van mensen die de Vlasmarkt de Flashmarkt noemen. Ik weet niet waarom, maar ik vind het belachelijk. De vlasmarkt is de vlasmarkt. En die heeft geen bijnaam nodig.

Inwijkelingen. Tsk.

Ja! moeilijk

Fin.

Zo. De zaal is geveegd, de tribune afgebroken, de kassa gemaakt en de backstage opgeruimd. Het doek is gevallen over Vijf, en daarmee ook over de allereerste keer dat ik iets dergelijks heb georganiseerd. Content dat alles goed is verlopen, content dat iedereen content was, content dat het voorbij is ook.
Els heeft mij er verschillende keren op gewezen dat ik “zo praktisch ben dat ze er schrik van krijgt”. Wel, Elsken: de komende dagen laat ik de chaos in mezelf even los, om dan overnieuw te beginnen, zij het dan gewoon in onze verbouwing. Maar nu even niet: nu wil ik op de feesten staan en vriendjes zien en verhalen horen die ik eigenlijk al ken maar zo graag hoor vertellen.

internet

Ingeslikt.

De mooiste blogstukjes vind ik diegene die in mijn RSS-reader zitten en die op de echte blogsite verwijderd werden. Ik vind dat schoon: ge komt thuis en in al uw passie, woede, vreugde, dronkenschap wilt ge iets wereldkundig maken. Iemand uitschelden, iemand liefkozen met woorden. Ge duwt op “publiceer” en dan, een paar seconden, minuten, uren later beslist ge dat het geen goed idee was. Fuk, stel dat die dat leest en weet dat ik verliefd, kwaad, lastig ben. Of ziet dat mijn baas, mijn collega’s, mijn ma mijn blog kent. En dan verwijdert ge wat ge geschreven hebt.
Maar toemme toch de technologie heeft het al naar de mensen gebracht die uw ingeslikte woorden lezen. En zich soms heel erg afvragen wie wat niet mocht lezen.

Uitermate fascinerend, ik zeg het u.