Alles van waarde is weerloos
Na 35 vloerwinkels is het beslist welke tegel we nemen in de keuken en een stuk van de living (en later ook het terras). Geen keramische maar een natuursteen, omdat we het gewoon mooier vinden. Het is iets moeilijker in het onderhoud, maar dit type zou best tegen een stootje kunnen.
Oh, en trouwens. Als u mij zo hard pusht om te beslissen dat het haar op mijn armen ervan recht gaat staan, dan kopen wij gewoon niet bij u. Hoe schoon uw tegel ook moge zijn.
Vanmiddag keek ik uit over wat eens onze living was, en heel even had ik zin om op mijn knieën in de modder te zakken en een potje te huilen.
Dat komt zo: alles is vuil en zanderig. Het tocht in ons huis wegens uitgebroken muren. Alle verwarmingen zijn losgekoppeld, waardoor ook de boiler niet meer werkt en er dus geen warm water is om te douchen. De caniveau ligt open, dus het huis ruikt naar riool. De vaatwasmachine is losgekoppeld en onbruikbaar. Alles, ook de bovenverdieping zit onder een dun laagje stof, omdat men vandaag een nieuw deurgat heeft gemaakt met een slijpschijf.
En ik was al de derde dag op rij wakker om zeven uur. En het regende. En het was koud. En ik heb geen propere jeansbroek meer.
Ondertussen heb ik gedoucht bij vrienden, een tukje gedaan en een cordon bleu gegeten in de fabula. Het leven is beter. Morgen komt er een rioolbuis in plaats van de caniveau (gesloten riolering. how very 21st century) en wordt er beton gegoten. Over de modder en het vuil heen. Eens dat gebeurt is, liggen de werken drie dagen stil, wegens lang weekend. Drie dagen uitslapen en stof ruimen en wassen. Kleren en schotels en mezelf.
Er is een man van een ladder gevallen op onze werf vandaag. Op zijn arm, die nu twee barsten heeft. Alweer een reden om niet te veel in de weg te lopen, aldaar.
Als kinderloze dertiger met een ochtendhumeur en een nachtelijk bioritme beginnen mijn dagen indien mogelijk pas als de ochtendfiles al lang opgelost zijn. Ik moet ook wel eens voor zeven uur opstaan, want ik begin vaak om kwart na acht les te geven, maar indien mogelijk probeer ik dat te vermijden. En als het toch moet, dan gebeurt het zacht. Met koffie en de krant en boterhammen met Nutella. En geen geluid.
De laatste drie dagen echter kan ik een blik werpen op het leven van normale mensen. Zij die om tien na zeven al wakker en goedgeluimd zijn. Ze kwetteren vrolijk een eind weg in wat eens onze living was en hanteren met zwier de drilboor en zaagmachine om de hele handel te slopen.
Ik sta een beetje verbaasd aan de zijlijn te kijken. Met een hete kop koffie en een trui met kap over mijn hoofd. Het is een heel nieuw inzichtje: dat er al een leven is als ik normaal nog diep in dromen verzonken ben. En dat mensen daaraan deelnemen, aan dat leven.
De verbazing neemt toe als ik mijn krant heb gelezen, mijn emails heb gecheckt, administratie heb gedaan en een hoofdstuk heb gelezen voor school én het nog niet eens middag blijkt. 10 uur begod. Wat een uur.
Donderdag gaan ze beginnen, dat dachten wij. Edoch: het regent vandaag, onze werf is binnen en de andere waar ze op bezig zijn buiten. Vandaar dat wij daarnet om zeven uur gekuch en gebabbel hoorden in de living (ze hebben een sleutel) en we dan maar opgestaan zijn.
Ondertussen wordt onze achtergevel uitgeslepen. Dat geeft veel stof en uw kat begint er luid van te miauwen.
Edoch: dat ze nu begonnen zijn, betekent dat er deze week al beton zal gestort worden. En dat is goed nieuws voor het stof. Dat geraakt daar niet vanonder, namelijk.