Year: 2008

mediagedoe

Lichtbak — een nieuw seizoen

Deze avond hebben wij chinees gehaald. We hebben die voor de lichtbak opgegeten, wat gezien onze huidige situatie betekent dat we de chinees opgegeten hebben in ons bed. How very john en yoko van ons, vindt u niet?

Achtereenvolgens hebben wij gekeken naar:
a. een stuk van dat met die mensen met een handicap op één. Ondanks het feit dat ik me dood geërgerd heb aan Bal Nictazar zijn vrouwmens die net iets te veel commentaar geeft alsof ze de grote observator is — Dian Fossey in het diepst van heur gedachten ongetwijfeld — vond ik het een schoon programma. Ik heb zelfs een beetje gehuild. Wil iemand alstublieft eens een beetje vriend worden met die dove meneer? Ik word er droevig van, zo lief dat die is en zo alleen.
b. een stuk van Top Gear, natuurlijk. Heel hard luidop gelachen, zoals gewoonlijk. Dim sum uitgeproest in het bed, wat iets minder grappig is.
c. een stuk van Expeditie-ik-heb-veel-grief-van-den-AS-adventure, de nieuwe afleveringen. Er is een irritante westvlaming, er zijn etnische minderheden en er was een mevrouw die een liedje had gemaakt. Niks nieuws onder de tropische zon, dus. Maar laten we wel wezen: dat van die kaka, dat moest echt niet zo in beeld gebracht worden. En Roos-met-het-muizengezichtje is een veel betere presentatrice dan die juffrouw die het Radiofonisch Instituut “een krote” vindt.
Dit is trouwens het vijftiende seizoen van het programma, en nog steeds slagen de deelnemers er niet in vuur te maken. Een tip voor de deelnemers voor volgend seizoen: GE GAAT DUS VUUR MOETEN MAKEN ZONDER NEN BRIKET. Misschien kunt ge thuis eens oefenen. Omwille van de onvoorbereidheid en vooral door de vreselijk gemaakte dagboekintermezzo’s heb ik besloten niet meer te kijken. Kippenvel. And not in a good way.
d. een groot stuk van Hell’s Kitchen. Gordon Ramsey is me wat te vuilgebekt en te veel pose maar voor de rest: love it, love it, love it. Het gaat over eten en stress en koken en ruzie. What is there not to love?
e. nu: een vies programma over mannen die jonge meisjes en jongens oppikken op het interweb. Angstaanjagend en ik durf bijna niet kijken. Vuilaards maat.

En al

ilse loves kiva.

U heeft dat waarschijnlijk al gezien: hier op de site staat redelijk wat reclame, bij momenten. De lieve mensen van de reclame-regie zorgen daarvoor, en er is een duitse site die al anderhalf jaar permanent adverteert op mijn site. Wat daarmee gebeurt? Ik besteed het meeste van dat geld aan andere mensen. Dat is wijs, aangezien ik het zelf niet echt voel in mijn portemonee (virtueel geld vind ik dat, ge hebt dat nooit in handen), maar dat ik er wel veel mee kan doen. Zo komen mijn donaties naar Gentblogt altijd van dat potje. En onderhoud ik er de server en domeinnaam mee van heel wat mensen. Het lief, de vriendin, de getalenteerde maat, de collega-comedian, de studenten enzovoort enzoverder.

En dan zijn er natuurlijk nog centjes over en die gaan naar Kiva. Ik vind dat een superleuk project: je geeft een microlening aan een ondernemer of een groep mensen ergens in de wereld en zij kunnen hun zaak opstarten/uitbouwen/… met het geld van ons. Een donatie is gewoonlijk 25 dollar, en het wordt dus terugbetaald, op het tempo van de mensen aan wie je geeft. Je krijgt altijd heel veel informatie op de website. Zo heb ik bijvoorbeeld een lening lopen bij de Hermandad Group in Bolivia. Elke maand betalen ze een stukje terug, en ik kan hen volgen op de site van Kiva.

Momenteel zijn alle leningen die aangevraagd zijn helemaal “opgevuld”, maar Kiva werkt aan nieuwe leningen samen met de field-partners.

vriendjes

Flexanium has moved.

Flexanium en zijn immer charmante gade zijn vandaag verhuisd. Van een klein huisje in Zottegem naar een grote, ruime, halfopen bebouwing in Nieuwerkerke. Met zowat de grootste tuin die ik ooit heb gezien en een kanjer van een zendmast in den hof. Willy’s en Marjetten galore, ik zeg het u.

Het was vroeg, deze ochtend toen de wekker om 7.30h biepte. Eén en ander had te maken met een verjaardagsfeest gisterenavond. En het leek bovendien nog vroeger toen de kalle van het camionettenverhuurbedrijf ons drie kwartier aan het lijntje hield. Stress in de vroege ochtend, het is niks voor mij, meneer.
Ondertussen zijn we weer thuis, de batterijen wat aan het opladen voor een vrijgezellenavond. Twee avonden op rij uit, ik lijk wel 21

En al

Women. Tsk.

Zegt ze aan de telefoon: ga je straks een uurtje mee de stad in, ik moet een kleedje voor een trouw, morgen.

Drie uur later. Geen kleedje, uiteindelijk een zwarte broek voor bij een top die ze al had.
Ik daarentegen heb twee paar schoenen gekocht.

Vrouwen.