Filmfestival, gisterenavond.
Het is redelijk goed gelukt, het persgebeuren voor de première van mijn lief. Er staat een interview in Steps Magazine, deze week komt de Zone 09 uit en ook daarin staat een interview. Verder een dubbelinterview met Xander in De Morgen (donderdag) en een artikeltje in De Gentenaar later deze week. En dan natuurlijk iets op Het Project, dat spreekt.
Dat zijn vijf artikels, en ook nog een vermelding in de week-up, De Zondag en de Andy Show. Ik ben een tevreden promo-girl.
Eindelijk, Vlaanderen heeft een Late Night die niet braaf en afgelekt is. Hoera! Samantha Fox kruipt in de eerste aflevering over de vloer in de Andy Show en ik moet daar erruh mee lachen. Het decor is fantastisch schoon vind ik, de product placement is wat jammer maar hey; dat decor moet betaald worden ook natuurlijk. Het is trouwens over het algemeen een wijs programma en sinds de proef is het heel erg gegroeid, vind ik. En lief wordt zowaar vermeld in de agenda met zijn première, how very cool.
Proficiat Adriaan! Proficiat Fokke!
Een mailtje vorige week donderdag van Lien: “Er is een kaartje van de post voor een zending, op uw naam, op mijn adres”. Voor het project ongetwijfeld, er staat daar nogal wat op mijn naam, maar de zetel van de vzw staat bij Lien. Ik had al schrik dat het iets aangetekend was, dat ik gedagvaard was voor het bezoedelen van de naam van één of andere restauranthouder of metalgroep. Of dat we weer eens een coiffeur hadden beledigd, die in een Italiaanse woede was ontstoken, compleet met wapperende handjes en overslaande stem. Lacht niet, coiffeurs dat zijn hevige mensen. Boeken kunnen wij daarover schrijven bij het project, maar dat doen we niet natuurlijk. Wie wil er nu een boek lezen over een coiffeur, dat ligt binnen de kortste keren bij De Sleghte in de uitverkoop. En we hebben zo al werk genoeg.
Aniehoew. Zoals elke normaal werkende mens was Lien niet thuis toen de postbode kwam. Dus moest de zending afgehaald worden. Door de stad naar Lien gecrosst, kaartje afgehaald en dan naar het poowst. Drie kwartier in de rij gewacht, want dat is standaard op Het Stapelplein: als ge geen drie kwartier hebt moeten wachten, dan is er in de voormiddag waarschijnlijk een coke-feestje geweest voor de loketbedienden.
En dan: de zending. Een grote doos. Van een marketingbureau. Enige wrevel alvast bij ondergetekende, want ik ga niet graag drie kwartier in de rij gaan staan voor een doos reclame. Toen ik de doos opende werd het echter nog erger: in de doos zat een envelop, met daarin een paar flyers. Een envelop, ja, zoals in “had perfect door de brievenbus gepast”. En dus ook zoals in: “moet niet afgehaald worden in de poowst”.
Ik zie het al voor mij, op zo’n moment. Een bende gladde marketeers, in een spierwitte vergaderzaal. Ze dragen hippe pakken en hebben modieuze brillen.
– We gaan een folderke opsturen naar bloggers. Die gaan dat tof vinden.
– Goh, maar hoe gaan we eruitspringen tussen alle andere reclame?
– Awel, we steken de folder in een envelop, die envelop in een grote doos en die sturen we op. Een blogger die een halve middag heeft verloren omdat hij onze doos moest gaan ophalen, die gaat ons nooit meer vergeten.
Awel, ik vergeet jullie niet, Billy. Maar ik ga ook niet bij u kopen. Ik vind 4,95 euro kosten op een bon van 25 euro namelijk veel te veel geld. En ge hebt mijn vrijdagnamiddag verkloot.
Sinds gisteren staat hij hier voor de deur, mijn verjaardagscadeau van de mama en de papa. Verwend nest dat ik ben.
Hij is piepjong, hij is mooi, hij blinkt en er ligt geen stofje in. En hij doet vaaaaarroem als ik het gaspedaal indruk.
Dat betekent dat ik afscheid neem van mijn Ford Feest II, die — laten we eerlijk zijn — veel van zijn pluimen was verloren het laatste jaar. En van zijn mechanische mogelijkheden, dat ook.
Enter Ford Feest III. Ik moet enkel nog een naam bedenken, en een schone afplakker hebben om erop te kleven.