Alles van waarde is weerloos
Weg wegens geen muur meer waar de deur zou moeten zitten. En zonder muur heeft een deur weinig nut.
Er staat een zoekertje op 2ehands.be, maar u kunt mij ook rechtstreeks contacteren.
Ze zijn van eik, en ze kosten nieuw 350 euro. Doe een bod, en waarschijnlijk zijn ze van u dan, want ze staan in de weg. Ophalen in Gent, dat spreekt.
Ik was jarig, dit weekend, wist u dat? Als u op feestboek zat, vast wel, want er waren heel veel hiephiephoera’s. Waarvoor dank, dat spreekt. Ook danku voor alle SMSjes, de mailkes en de lieve irl kaarten. En de cadeautjes, natuurlijk.
Vriendin klijn, die krijgt speciale dankuwels, want toen ik haar op vrijdagavond belde met de mededeling “het is half elf, binnen anderhalf uur ben ik jarig, mijn lief is niet thuis en ik lig in mijn badjas naar een slechte film op Vijftv te kijken. Hoe 31 kunt ge worden jong”, sprong zij prompt in heur ottovoiture en gingen we mengelingen van sterke en frisdrank drinken in de video. Ha.
Maar de grootste dankuwel gaat naar mijn lief, die me zaterdagmiddag meenam. Eerst naar Mc Donalds voor Onverantwoord Vettig Ontbijt, en daarna naar Brussel, in het hartje van het Zoniënwoud. Het hotel bleek het mooiste dat ik ooit had gezien (het staat vol mooi design en de kamers hebben ramen tot de grond die uitkijken op het bos) en we wandelden onze longen vol gezonde lucht onder het oranje-rode-gele bladerdek. Daarna deden we van sauna, hammam en zwembad en vervolgens reden we naar het centrum om er te eten in de museumbrasserie.
Ik lag om middernacht tussen de zachte dons te ronken, en na een nacht die ook nog eens een extra uur had, en een zalig uitgebreid ontbijt, flaneerden we rommelmarktsgewijs door de Marollen, tot het begon te regenen.
Ik ben helemaal opgeladen, na de drukte en het ziek zijn. En het is lang geleden dat ik zo ontspannen ben geweest. Een vibe die ik nog een beetje ga proberen vasthouden.
Sommige mensen zullen de afgelopen maanden misschien gedacht hebben: Mijn god, die ilse kan nogal een eind zagen over die verbouwing, zo erg kan het toch niet zijn?
Wel. Ik schrijf niet alles op het interwebs, weet u. Zoals bijvoorbeeld: op 16 augustus 2008 werd onze achtergevel eruitgehaald. Op 23 oktober 2008 werden er ramen geplaatst. Dat is exact 70 dagen met een gapend gat op de plaats waar eens een muur was en waar nu grote schuiframen zitten, van plafond tot vloer.
Zonder achtergevel, lieve kijkbuiskindjes, leert een mens dat er veel geluiden lijken op dieven, in de nacht. En zonder achtergevel leert een mens de geneugten van het Belgische weder ten volle kennen. Als het koud was buiten, dan was het koud in ons huis. Als het stormde buiten, dan stormde het in ons huis.
En neen, er was geen plastiek, er was geen isolatie of beschutting. Eerst omdat de plak- en metsel- en vloerwerken nog volop bezig waren. Daarna omdat we dachten “ze zullen volgende week wel komen”.
Ik zeg u: er zijn weinig dingen die u blijer kunnen maken dan beschutting na 70 dagen openheid.
Mijn decoder van Belgacom was vastgelopen. Geen paniek, denk ik dan: prieze uittrekken, weer insteken, opgelost. Niet dus. Nog eens. Weer niks.
Uiteindelijk gebeld naar de helpdesk. Ik daag u trouwens uit op de site van Belgacom een telefoonnummer te vinden van de helpdesk. De beste tijd krijgt een frisse, schuimende pint op wat een zeer cool feesteken gaat worden. Alleszins: de tijd was zwaar aan het tikken, want niet alleen moest ik auf wienerschnietzel opnemen voor mijn lief, ik placht op woensdagavond onder het lessenvoorbereiden gaarne naar X-factor te kijken op de VTM. Het zal u waarschijnlijk niet weinig verwonderen dat talentenjachten allerhande hier ten huize op de voet worden gevolgd. Hell’s kitchen, keukenrebellen, X-factor, Project Runway, Top Chef: geen geheimen voor mij. Maar ik dwaal af.
Bart van Belgacom, aan de andere kant van de telefoonlijn, kwam gelukkig met de oplossing en zei ter afscheid: zo, binnen 20 minuten hebt u weer beeld.
Twintig minuten!? Dan zijn er lijk al vier X-factor-dinges gepasseerd verdorie. En ge zult nooit anders zien dat die twee jongens al geweest zijn. Want ik heb favorieten, jawel. Om de simpele reden dat het typisch twee studenten van mij zouden kunnen zijn. En ik supporter altijd voor mijn studenten.
Hoewel die kleine jongen ook mag winnen, van mij.
Toemme. Ik ben geheel the point van deze post kwijt. Damn you, hoestsiroop. Damn you, pijnstillers.
Het vervelendste aan ziek zijn, is dat uw vel zoveel zeer doet en uw hoofd zo onrustig is. De nacht was een wroetend woelen en koortsig dekens stelen van het lief. Als ik zo mottig niet was geweest, er was ongetwijfeld boel van gekomen.
Ook ambetant: omringd worden door strenge mensen. Zoals mijn lief dus, die me verbiedt om op te ruimen en rond te lopen. Of zoals de dokter, die meewarig kijkt als ik piep: jamaar, ik ga morgen werken, hoor, anders mis ik te veel en me prompt tot woensdag thuiszet. Met de uitdrukkelijke eis dat ik dinsdag zeker thuis blijf. Hij kent mij, dus hij weet dat ik woensdag toch ga werken. Compromissen.
En oh, wat ook niet zo tof is: dat ge denkt Allright, twee dagen thuis, dus ik ga studeren en dat na tien minuten de hexadecimale talstelsels en de binaire omrekeningen dansen voor uw ogen.
Dus heb ik mijn dag gespendeerd met af en toe een mailtje lezen en een kort opdrachtje voor de studenten maken. En dit ruim doorspekt heb met veel tukjes en rustpauzes.
Morgen ga ik werken. Het zal me benieuwen.