Year: 2008

projecten

Taking back da house.

Gisteren heb ik in een bui van overmoed besloten dat het genoeg was, met dat kamperen. Dus karde ik naar de carpet right en haalde tapijtoverschotten. En haalde ik een sifon in de gamma. Vervolgens gooide ik tapijten op de chappe en kijk ik very ladylike naar de plamurende werkmannen die prompt de sifon aansloten zodat de vaatwas kan gebruikt worden.

Daarna sleurde ik me een breuk aan de salontafel, de heel mooie zetelkes en stoelen. En gooide alle gestokeerde brol uit mijn bureau. Hell, ik zette zelfs een sfeerlamp op de schouw en een een christusbeeld op een kastje voor de sleutels.

Tot slot gooide ik een dweil door de keuken en legde ik vier dienstencheques op de tafel met een briefje “bureau ilse can be cleaned now”.

En hopla. We hebben bijna weer een living waarin een mens kan wonen. Met sfeerlamp. En dit weekend verhuist mijn bureau weer naar de –stofvrije– ruimte waar hij thuishoort.

We krijgen ons huis terug, wij. En ons leven.

Neen!

Stel.

Stel dat u een zware stageweek voor de boeg hebt, met iedere dag opstaan om half zeven en een hele week van hot naar her rijden. Stel dat de enige dag dat uw eerste bezoek pas om 9.50h is, maandag is. Stel dat uw keukeninstallateur laat weten die maandag om 7h te komen. Vindt u dat erg? Maar neen, natuurlijk niet: ondanks het feit dat u dan ook die dag vroeg moet opstaan, legt u zich daarbij neer. De keuken wordt immers geplaatst en dat is cool.
Maar stel dat het dan half negen wordt, en uw installateur is er nog steeds niet. Hoe goed zou dat zijn voor uw ochtendhumeur?

Juist ja.

En al

Stresskat.

Het monster, die heeft al afgezien de laatste 9 weken: vreemde mannen in huis, lawaai, een muur weg, een deur verstoken, wel ramen, geen ramen, wel ramen. Een glazen deur waar een gat zat. Aarde als vloerbekleding, beton als vloerbekleding, PU-schuim als vloerbekleding, chappe als vloerbekleding, tegels als vloerbekleding, een andere achterdeur, geen kelderdeur, wel een kelderdeur: zeer verwarrend allemaal. Nu heeft het beest het eigenlijk best goed gedaan: behalve wat extra aanhankelijkheid als we thuis zijn is er nauwelijks iets aan te merken op zijn gedrag.
Dachten we. Want vorige week besloot hij opeens dat de rugleuning van de sofa een comfortabele plaats was om een plasje te maken. En aangezien we het pas ‘s morgens zagen, was straffen geen optie meer: hij weet dat toch niet.
En dus komt er dinsdag een kuisfirma de sofa halen. En duimen wij dat hij er geen gewoonte van maakt.

werk

Puzzel.

Volgende week is mijn tweede jaar informatica op stage. En deze week krijg ik dus de roosters toegestuurd. Het is dus één en al planning en puzzelen in mijn hoofd, om zoveel mogelijk bezoeken gedaan te krijgen. Want een bezoek, dat is: heenweg, les, nabespreking, terugweg. En sommige stageplaatsen zijn wel even rijden.
En natuurlijk zijn er ook mijn gewone lessen, die doorgaan zoals normaal. Het wordt een weekje van hot naar her crossen, vermoed ik.

Maar wel leuk, want ik doe dat graag. Het is de essentie van mijn vak, vind ik: uitleggen hoe je voor een klas staat en wat je kan doen om een les beter te maken. Bijzonder boeiend, steeds weer.

moeilijk

Het beest, de mens.

Jeroen Meus, de knuffelkok van Vlaanderen, heeft een programma gemaakt. Het is een plezier om naar te kijken, dat programma, want de knuffelkok is zo enthousiast over sommige smaken dat ik het er warm van hrijg. Hij kookt in zijn programma ontstuimig en enthousiast wat bekende mensen graag plachten te eten voor er groene zoden op en vette wormen in hun buik groeiden.
Bekende mensen. Geen goede mensen, geen brave mensen. Geen leuke mensen. Bekende mensen. Die recent doodgingen.

De übernazi, die is dood, jawel. Check. En hij is bekend. Er zijn weinig die bekender zijn. Check. En hij was een mens. Check. En daar gaat het volgens mij om. Sommigen willen niet zien of aanvaarden dat de nazi een mens was. Met vlees en warm kloppend bloed in de aderen. Die al eens een forelleken durfde te eten. Het is immers gemakkelijker om te zeggen dat het een monster was, die dingen deed die geen enkel ander mens zou kunnen doen. Niet één van onze soort, dat eten en drinken nodig heeft, maar een koudbloedig beest dat zich enkel laafde aan miserie.

Het zou fout zijn om hem als een mens te zien, zeggen ze. Terwijl het misschien net goed is te beseffen dat het precies mensen zijn die zo’n vreselijke dingen doen.

En een programma afbreken voor het vertoond is? Dàt is pas volwassen, mensen. Uw staart intrekken uit schrik voor een kleine groep mensen? Dat is meerwaarde, ja.

© All Rights Reserved 2021 Theme: Promos Blog by Template Sell.