Vanmorgen om 5.45h is er met een kleine zucht een eind gekomen aan wat in april 2008 geheel onverwacht begon. Sinds die dag was zorgen om en zorgen voor een inherent deel van ons familieleven. Het waren maanden van machteloos toekijken, van grenzen verleggen en verwachtingen bijstellen. Van geduldig omringen en kijken naar een langzaam uitdoven.

Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan. moest ik couperus-gewijs onwillekeurig denken toen ik de sms kreeg, deze ochtend. En dat zij nu alleen is en we nu goed voor haar gaan moeten zorgen.

Wat kan een mens daar nog over zeggen. Onverwacht is dit geenszins, verdrietig blijft het wel.