Ha. Haha. Kijkt wat Demus gevonden heeft op the interwebs: een spirituele weg die ik bij momenten wel eens durf volgen. De laatste tijd steeds meer trouwens. Ik kwam het vandeweek nog eens te zeggen tegen mijn lief: de afgelopen maanden hebben mij een rustiger mens gemaakt. Ik heb minder schuldgevoelens, meer relativeringsvermogen en vooral meer perspectief. Ik neurie zelfs soms op weg naar huis — in alweer een file, terwijl de mensen rondom mij bijna hun stuur opeten — een liedje van Mika. Het is ver gekomen.
In Louis Louise, het nieuwe soapdingske van de VTM, zit een meiske, Kaat. Die wordt voorgesteld als het lelijke, dik meisje van den hoop. Ze heeft denk ik maatje 36 en ze is de schoonste van den hoop. Ofwel is er iets verkeerd met mij, ofwel met de wereld van de soapdingskes. Wat denkt u?
Pfiew. Een lang weekend, eindelijk. Tijd om te verhuizen, puin te ruimen en ervoor te zorgen dat er geen deurwaarders langskomen. Maar eerst: een lang bad. En dan pintjes met zij-die-niet-meer-blogt. Als iemand mij zoekt: ik zit in de video.
Ge kunt daar honderd keer tegen zeggen: doe dat niet, ge gaat uw eigen zeer doen, maar katten verstaan dat niet.
De onze doet dit trouwens met een plastiek zakske, maar ik heb geen videocamera.
Naast mijn voorliefde voor die twee schatteuhe broers, en de vertedering voor de kleine jongen, wil ik ook even zeggen dat Dirk van mij ook mag winnen. Zo lief met zijn leerlingen. En zo een brave mens dat dat eruit ziet. En zo aangedaan van zijn commentaar. Go Dirk!
(maar laat dat kostuum thuis, dat rood. het is geen zicht.)