Mediamarkt, 19.10h. Ik ben tien minuten eerder dit oord van verderf binnengekomen en nu sta ik aan de kassa.
Dat is dan 196,70 euro, mevrouw.
Zo lang duurt dat zie. 160 GIG geheugen, 3 cds en een DVD. hup.
In den bouw wordt naar Q-music of Top Radio geluisterd, dat wisten wij al snel nadat we ons huis hadden gekocht. Op volume 12, bij voorkeur. En er wordt geslepen, gehamerd en met dingen gegooid dat het een lieve lust is. In het bataljon lawaaierige bouwvakkers die wij al hebben zien passeren, zijn de witte raven des te opvallender. Zo zijn er de twee broers, die hier de laatste tijd de meeste werken doen. Rustige, lieve mensen en een plezier om in huis te hebben. Klokvast voor boterhammen en arriveren, en altijd stil en vriendelijk.
Maar onze elektricien, die slaat werkelijk alles. Deze ochtend toen ik opstond, hoorde ik rustige muziek in de living beneden. En toen ik naar het werk vertrok, zat hij op de grond een stopcontact te monteren. In het licht van een bouwspot, ondertussen meeneuriend met Klara. Het had zowaar iets idyllisch.
En ja, wij hebben weer licht en schakelaars ondertussen. Met dimmers!
Kent ge dat? Dat het nacht is en donker, en naast u ligt het liefste dat ge hebt te slapen. Ge hoort zijn ademhaling en alles is rustig. Behalve uw hoofd. Uw hoofd zit nog bij wat ge niet moogt vergeten voor de werkdag morgen. Iets kleins, maar absoluut belangrijk. Ge zijt te lui om op te staan om het op te schrijven, maar ge zoudt dat beter wel doen, want nu is uw hoofd wakker en in niet vergeten-modus. Ge denkt aan die factuur die ge nog moet betalen. Ge denkt aan dat pakket dat ge moet afhalen in de post. Die broek bij de naaister. Ge denkt aan de aannemer die ge moet bellen. En doordat ge daaraan denkt, denkt ge aan alles wat nog moet gebeuren in huis, aan het opnieuw verhuizen, aan dingen die moeten geleverd worden en aan organisatie. En dan gaat het van organisatie naar krijg ik het wel allemaal georganiseerd over ik kan dat niet over hoe moet dat verder allemaal.
En opeens ligt ge daar, op uw rug, met uw slapend lief naast u en met uw ogen opengesperd naar het plafond te staren. Het is niet langer donker in de kamer, het is een explosie van visioenen. Over al wat fout kan gaan. Dingen die kapot gaan, ruzies, mensen die u niet meer graag zien, mensen die uw maten of familie zeer doen, geld dat opgeraakt, huizen die afbranden, brandverzekeringen die niet betaald zijn, ongelukken op weg naar brussel.
Uw borstkas voelt alsof er een blok beton opligt en ge kunt bijna niet ademen.
En voor ge het weet staat ge in uw slaapkleedsken in een koude kamer in een doos te rommelen. Op zoek naar de brandverzekering om te kijken wanneer die vervalt. Voor de zekerheid. Allemaal omdat ge te lui waart om dat ene dingske op te schrijven daarnet.
Kent ge dat? Of ben ik de enige die dat regelmatig eens voorheeft?
Ondertussen zijn we een klein beetje bekomen van een stormachtig weekend hier ten huize. Zowel première als tweede dag waren uitverkocht en de reacties achteraf waren heel enthousiast en warm. Het meest gehoorde was: ik vond Loebas goed, maar dit is toch een stukje straffer. Merci aan iedereen die is afgekomen, en voor jullie liefde en applaus.
Verder toch even aan de mensen die zich ondertussen al twee dagen het hoofd breken over waarom de voorstelling Karton heet:
1. Lees de brochuretekst
2. Fake rock’n roll, iemand?
Het is niet omdat er geen tien keer het woord “Karton” gebruikt wordt dat het er niet inzit. Net zoals: het is ook niet omdat er geen neonreclame wordt aangestoken met “hierzie, een boodschap” dat er geen boodschap inzit. Aha. Denk daar maar eens over na.
Alleszins: vree trots op mijn vent, alhier. En ook duivels content dat het gepasseerd is en het leven nu verderkan.