Het vervelendste aan ziek zijn, is dat uw vel zoveel zeer doet en uw hoofd zo onrustig is. De nacht was een wroetend woelen en koortsig dekens stelen van het lief. Als ik zo mottig niet was geweest, er was ongetwijfeld boel van gekomen.
Ook ambetant: omringd worden door strenge mensen. Zoals mijn lief dus, die me verbiedt om op te ruimen en rond te lopen. Of zoals de dokter, die meewarig kijkt als ik piep: jamaar, ik ga morgen werken, hoor, anders mis ik te veel en me prompt tot woensdag thuiszet. Met de uitdrukkelijke eis dat ik dinsdag zeker thuis blijf. Hij kent mij, dus hij weet dat ik woensdag toch ga werken. Compromissen.
En oh, wat ook niet zo tof is: dat ge denkt Allright, twee dagen thuis, dus ik ga studeren en dat na tien minuten de hexadecimale talstelsels en de binaire omrekeningen dansen voor uw ogen.
Dus heb ik mijn dag gespendeerd met af en toe een mailtje lezen en een kort opdrachtje voor de studenten maken. En dit ruim doorspekt heb met veel tukjes en rustpauzes.

Morgen ga ik werken. Het zal me benieuwen.

Deze ochtend om half zeven ging de wekker, zoals gewoonlijk op maandag. Ik kwam uit mijn bed, dronk een slok water en gilde het uit van de pijn. Koorts genomen, 37,6°. Niet veel, maar te veel voor pas uit bed.
Testing one two gezegd voor de spiegel en tot de conclusie gekomen dat het volume van mijn stem slechts een tiende van het normale was. En dat praten veel pijn doet. Technisch niet te doen om acht uur les te geven.

Vloeken is het dan: mijn schema is druk, dit semester, en de acht uur die ik verlies moet ik inhalen. Studenten hebben recht op al hun lessen. Maar dat betekent ook dat ik een aantal weken nog meer uren ga hebben.
Vloeken ook omdat ik vrijdagavond tot half twee ‘s nachts heb voorbereid, en zaterdag de hele dag en tot half twaalf ‘s avonds. Aan de lessen van vandaag en morgen. Toemme toch.