Jeroen Meus, de knuffelkok van Vlaanderen, heeft een programma gemaakt. Het is een plezier om naar te kijken, dat programma, want de knuffelkok is zo enthousiast over sommige smaken dat ik het er warm van hrijg. Hij kookt in zijn programma ontstuimig en enthousiast wat bekende mensen graag plachten te eten voor er groene zoden op en vette wormen in hun buik groeiden.
Bekende mensen. Geen goede mensen, geen brave mensen. Geen leuke mensen. Bekende mensen. Die recent doodgingen.
De übernazi, die is dood, jawel. Check. En hij is bekend. Er zijn weinig die bekender zijn. Check. En hij was een mens. Check. En daar gaat het volgens mij om. Sommigen willen niet zien of aanvaarden dat de nazi een mens was. Met vlees en warm kloppend bloed in de aderen. Die al eens een forelleken durfde te eten. Het is immers gemakkelijker om te zeggen dat het een monster was, die dingen deed die geen enkel ander mens zou kunnen doen. Niet één van onze soort, dat eten en drinken nodig heeft, maar een koudbloedig beest dat zich enkel laafde aan miserie.
Het zou fout zijn om hem als een mens te zien, zeggen ze. Terwijl het misschien net goed is te beseffen dat het precies mensen zijn die zo’n vreselijke dingen doen.
En een programma afbreken voor het vertoond is? DÃ t is pas volwassen, mensen. Uw staart intrekken uit schrik voor een kleine groep mensen? Dat is meerwaarde, ja.
