Month: October 2008

werk

Puzzel.

Volgende week is mijn tweede jaar informatica op stage. En deze week krijg ik dus de roosters toegestuurd. Het is dus één en al planning en puzzelen in mijn hoofd, om zoveel mogelijk bezoeken gedaan te krijgen. Want een bezoek, dat is: heenweg, les, nabespreking, terugweg. En sommige stageplaatsen zijn wel even rijden.
En natuurlijk zijn er ook mijn gewone lessen, die doorgaan zoals normaal. Het wordt een weekje van hot naar her crossen, vermoed ik.

Maar wel leuk, want ik doe dat graag. Het is de essentie van mijn vak, vind ik: uitleggen hoe je voor een klas staat en wat je kan doen om een les beter te maken. Bijzonder boeiend, steeds weer.

moeilijk

Het beest, de mens.

Jeroen Meus, de knuffelkok van Vlaanderen, heeft een programma gemaakt. Het is een plezier om naar te kijken, dat programma, want de knuffelkok is zo enthousiast over sommige smaken dat ik het er warm van hrijg. Hij kookt in zijn programma ontstuimig en enthousiast wat bekende mensen graag plachten te eten voor er groene zoden op en vette wormen in hun buik groeiden.
Bekende mensen. Geen goede mensen, geen brave mensen. Geen leuke mensen. Bekende mensen. Die recent doodgingen.

De übernazi, die is dood, jawel. Check. En hij is bekend. Er zijn weinig die bekender zijn. Check. En hij was een mens. Check. En daar gaat het volgens mij om. Sommigen willen niet zien of aanvaarden dat de nazi een mens was. Met vlees en warm kloppend bloed in de aderen. Die al eens een forelleken durfde te eten. Het is immers gemakkelijker om te zeggen dat het een monster was, die dingen deed die geen enkel ander mens zou kunnen doen. Niet één van onze soort, dat eten en drinken nodig heeft, maar een koudbloedig beest dat zich enkel laafde aan miserie.

Het zou fout zijn om hem als een mens te zien, zeggen ze. Terwijl het misschien net goed is te beseffen dat het precies mensen zijn die zo’n vreselijke dingen doen.

En een programma afbreken voor het vertoond is? Dàt is pas volwassen, mensen. Uw staart intrekken uit schrik voor een kleine groep mensen? Dat is meerwaarde, ja.

moeilijk

Deuren te koop.

Weg wegens geen muur meer waar de deur zou moeten zitten. En zonder muur heeft een deur weinig nut.

deur te koop

Er staat een zoekertje op 2ehands.be, maar u kunt mij ook rechtstreeks contacteren.

Ze zijn van eik, en ze kosten nieuw 350 euro. Doe een bod, en waarschijnlijk zijn ze van u dan, want ze staan in de weg. Ophalen in Gent, dat spreekt.

Ja!

Like the best birthday ever.

Ik was jarig, dit weekend, wist u dat? Als u op feestboek zat, vast wel, want er waren heel veel hiephiephoera’s. Waarvoor dank, dat spreekt. Ook danku voor alle SMSjes, de mailkes en de lieve irl kaarten. En de cadeautjes, natuurlijk.
Vriendin klijn, die krijgt speciale dankuwels, want toen ik haar op vrijdagavond belde met de mededeling “het is half elf, binnen anderhalf uur ben ik jarig, mijn lief is niet thuis en ik lig in mijn badjas naar een slechte film op Vijftv te kijken. Hoe 31 kunt ge worden jong”, sprong zij prompt in heur ottovoiture en gingen we mengelingen van sterke en frisdrank drinken in de video. Ha.

Maar de grootste dankuwel gaat naar mijn lief, die me zaterdagmiddag meenam. Eerst naar Mc Donalds voor Onverantwoord Vettig Ontbijt, en daarna naar Brussel, in het hartje van het Zoniënwoud. Het hotel bleek het mooiste dat ik ooit had gezien (het staat vol mooi design en de kamers hebben ramen tot de grond die uitkijken op het bos) en we wandelden onze longen vol gezonde lucht onder het oranje-rode-gele bladerdek. Daarna deden we van sauna, hammam en zwembad en vervolgens reden we naar het centrum om er te eten in de museumbrasserie.
Ik lag om middernacht tussen de zachte dons te ronken, en na een nacht die ook nog eens een extra uur had, en een zalig uitgebreid ontbijt, flaneerden we rommelmarktsgewijs door de Marollen, tot het begon te regenen.

Ik ben helemaal opgeladen, na de drukte en het ziek zijn. En het is lang geleden dat ik zo ontspannen ben geweest. Een vibe die ik nog een beetje ga proberen vasthouden.

projecten

De dingen die ge niet op het internet schrijft.

Sommige mensen zullen de afgelopen maanden misschien gedacht hebben: Mijn god, die ilse kan nogal een eind zagen over die verbouwing, zo erg kan het toch niet zijn?

Wel. Ik schrijf niet alles op het interwebs, weet u. Zoals bijvoorbeeld: op 16 augustus 2008 werd onze achtergevel eruitgehaald. Op 23 oktober 2008 werden er ramen geplaatst. Dat is exact 70 dagen met een gapend gat op de plaats waar eens een muur was en waar nu grote schuiframen zitten, van plafond tot vloer.
Zonder achtergevel, lieve kijkbuiskindjes, leert een mens dat er veel geluiden lijken op dieven, in de nacht. En zonder achtergevel leert een mens de geneugten van het Belgische weder ten volle kennen. Als het koud was buiten, dan was het koud in ons huis. Als het stormde buiten, dan stormde het in ons huis.

En neen, er was geen plastiek, er was geen isolatie of beschutting. Eerst omdat de plak- en metsel- en vloerwerken nog volop bezig waren. Daarna omdat we dachten “ze zullen volgende week wel komen”.

Ik zeg u: er zijn weinig dingen die u blijer kunnen maken dan beschutting na 70 dagen openheid.