Alles van waarde is weerloos
Neen, jong, het was onze wijkagent die daar gisteren op X-factor een Lee Towersken en een Frans Bauerken deed.
De ene dag zoef op de mobilette door de brugse poort, de volgende dag hopla op de lichtbak. Om u te verslikken in uw crème glace is dat.
Spijtig dat hij niet doorging. Hij entertaindige nochtans dikwijls volle zalen.
Dit doet de zon wat harder schijnen: ik kreeg net een mailtje binnen van Meester De Wispelaere, die u hier ondertussen ongetwijfeld al kent als klijn, dat het nu definitief rond is: mevrouw werkt niet langer voor een patron, maar heeft zelf een advocatenassociatie, Advobis. Kleine meisjes en hoe ze groot worden, ge kent dat wel, ik ben daar altijd een beetje van gepakt. En trots dat ik ben, meneer.
Dus: als u een advocaat in Gent nodig hebt, u weet waar u moet zijn.
(ik? google-reclame maken? bijneen, ik zou niet durven)
Wij kopen veel boekskes, ik geef dat toe. We kunnen daar al eens een centje aan uitgeven, aan de flair, feeling, humo, Dag Allemaal, Story, Juxtapoz, Dazed and Confused, Libelle, VT-wonen, Glamit, enzovoort. De grootste bagger én de zogenaamde kwaliteitsbladen, inderdaad. Iedere week toch een stuk of drie vier nieuwe exemplaren en dat was vorige week niet anders: een story, een humo en een goedele. Aja, want dat laatste blad was nieuw, dus een mens moet het al eens bekijken. D
De conclusie na uitgebreide lectuur: de humo scoort bijzonder zwak. Er stond een interessant interview in met een opvoedingsdeskundige en die meneer vertelde zeer zinnige dingen. Dingen waarover ik heb nagedacht heb, sindsdien, zelfs. De enquete zelf was echter behoorlijk tendetieus gebracht en ik heb mij daar zwaar aan gestoord. Altijd die discrepantie tussen wat mensen invullen op enquetes en wat mensen doen: dat geeft zo’n vertekend beeld van de werkelijkheid en dat maakt mensen onzeker. Tuurlijk zegt ge tegen een enqueteur niet dat een kind van 14 al mag uitgaan. Maar ga eens in de discotheken kijken en trek dan uw conclusies.
Het meest echter heb ik mij gestoord aan een vreselijk lelijke paragraaf over Adriaan Vandenhoof. Iemand daar bij Humo kan het duidelijk niet goed verdragen dat hij naar de Medialaan is verkast en er werd bijzonder gemeen op de man gespeeld ipv. op de bal. De show is nog niet eens op televisie, ik vind de intro en site alvast hilarisch en ik kijk er heel erg naar uit om meer te zien. En uw lelijk stukje in uw boekske was totally uncalled for, meneer.
Op twee: Goedele. Het ziet er leuk uit en het voelt leuk aan, dat papier. En het moet gezegd: het fotowerk is subliem. Dimitri van Zeebroeck is mijn nieuwe held. Maar mijn god, wat een slag in het water voor de rest. Er werd geroepen over dat het een blad was dat anders zou zijn dan alle andere bladen, maar dat is zeker niet zo. Ik zoek wanhopig naar de meerwaarde, maar spijtig genoeg heb ik ze niet gevonden. Tenzij het veelvuldig gelul over vrouwelijke genitalia een meerwaarde zou wezen. In dat geval zwijg ik. In het andere geval: Ché en Pé zijn beter in de sextalk, knack is beter in de diepte-interviews, Feeling in de culinaire dingen en de reizen, glamit en flair in de mode. Geef mij iets wat ik nergens anders vind en ik blijf lezen.
Edoch, wat u misschien helemaal niet van mij verwacht: ik heb weer met veel plezier de Story verslonden. Ik ben fan van hun restyling en het hoge tongue-in-cheeck-gehalte, al een paar maand. De Foto van de week is elke week een leuke keuze, met een minder evidente invalshoek, Thomas Siffer schrijft stout in zijn intro, Kelly heeft een uitstekende column en er zit extra zelfrelativering in het blad.
In vergelijking met Dag Allemaal: zo’n 40 jaar jonger, van gevoel.
Vorige week ook bonuspunten omdat ze de neusharen en het snotbolleke van ignace crombé op de cover *niet* hebben weggephotoshopt. Ik heb daar een kwartier de slappe lach over gehad. Het is gemeen, maar grappig: u heeft daar geen gedacht van. Mijn complimenten, dus.
Die nieuwe tafel, die zal trouwens hoogstwaarschijnlijk gemaakt worden door één van onze getalenteerde maten. Youri Cruypeninck, onthou die naam. Nu nog betaalbaar voor de gewone mens, binnenkort enkel nog te verkrijgen in chique designwinkels.
Goed jong. Er wordt momenteel geplakt, de afspraken voor verwarming, vloeren, loodgieterij enzovoort zijn gemaakt. Het opbouwen is begonnen en we zijn nog steeds content van onze aannemers. Het is natuurlijk ook een tijd van relativeren: eerst kunt ge niet tegen stof, en na een paar weken zijt ge blij als er geen zand in uw bed ligt als ge gaat slapen.
En oh, het valt wel mee. Er zijn zelfs voordelen: in slaap vallen voor televisie en hopla, ge ligt al in uw bed. Alles is heel dichtbij: nauwelijks een paar stappen om een kop koffie te halen.
Maar aan de andere kant: ik kijk zo uit naar de dag dat ik ‘s ochtends opsta en naar beneden ga, door onze nieuwe deur, over onze nieuwe plankenvloer naar onze nieuwe keuken. Om daar een kop koffie te maken, die ik zal opdrinken aan onze nieuwe tafel. Aan de nieuwe ramen, met mijn rug tegen de nieuwe verwarming. That will be so cool, maat.