De mooiste blogstukjes vind ik diegene die in mijn RSS-reader zitten en die op de echte blogsite verwijderd werden. Ik vind dat schoon: ge komt thuis en in al uw passie, woede, vreugde, dronkenschap wilt ge iets wereldkundig maken. Iemand uitschelden, iemand liefkozen met woorden. Ge duwt op “publiceer” en dan, een paar seconden, minuten, uren later beslist ge dat het geen goed idee was. Fuk, stel dat die dat leest en weet dat ik verliefd, kwaad, lastig ben. Of ziet dat mijn baas, mijn collega’s, mijn ma mijn blog kent. En dan verwijdert ge wat ge geschreven hebt.
Maar toemme toch de technologie heeft het al naar de mensen gebracht die uw ingeslikte woorden lezen. En zich soms heel erg afvragen wie wat niet mocht lezen.

Uitermate fascinerend, ik zeg het u.