Getypt met zijn ene vinger, but hey: het is toch getypt é mensen.
Welcome back, R.! Het maakt mij zeer zeer gelukkig u te lezen.
Gisteren gaf ik de planten water op het terras, zo omstreeks elf uur, en ik kon lief doorheen het raam plots mededelen dat Turkije had gewonnen, maar dat het spannend was geweest.
Dat van dat spannend, dat wist ik door een boodschap die ik moest doen, eerder die avond: toen ik door de buurt fietste zaten alle TL-vzw’s (stadsbewoners weten ongetwijfeld waar ik het over heb) stampvol. Iedereen was muisstil en keek geconcentreerd naar boven (waar naar ik vermoed dus een televisietoestel hangt).
Dat van dat winnen, dat was te horen in de stadsnacht: de colonne was groot, de vreugde en het getoeter ook.
Binnen anderhalve week ben ik klaar met de examens. Hopelijk zijn ze dan nog in de running: dan doe ik net als op het WK mijn witte broek en rode T-shirt aan en ga ook op een groot scherm kijken, in de Centrale ofzo. En achteraf rijden we dan mee met de colonne, net als vorige keer.
Multiculturaliteit, dat komt immers van twee kanten. En als we op de Belgen moeten wachten om een voetbalfeestje te doen, dan kan het nog lang duren.
Vriend B. gaat van trouwerij doen, half juli, samen met zijn Haagse Deerne. Voor het feest trekt het hele posse naar Den Haag (note to self: must book hotel), maar het vrijgezellenleven uitwuiven gebeurt hier in Gent.
En zo ga ik volgende week zaterdag voor het eerst in mijn leven naar een vrijgezellenavond van een jongen, want ik stond op het matenlijstje. En dan heb ik het dus niet over “bruid en bruidegom vieren samen hun vrijgezellenavond” (dat heb ik al eerder gedaan) of “de twee feestjes komen laat op de avond samen voor een afsluitende fuif” (dat is bij zowat iedereen zo) maar echt een jongens-vrijgezellenfeestje. Er zijn allerlei jongensachtige plannen, waarover ik niks kan zeggen want B. leest mee, en er is een gastenlijst van jongens. En ik dus.
ik heb er zowaar een beetje stress over. Twijfels alom. Kan ik wel boeren laten op commando? En moet ik nu vettige klap leren uitkramen over de wijven? En vooral: wat moet een meiske in godsnaam aan voor zo’n gelegenheid?
Ik ging meedoen met isku haar fotolog-dag, ik. Maar er waren problemas problemas problemas.
1. ik heb het grootste deel van mijn dag (9h-11.30) en (16-23h) gespendeerd met verbeteren. Ge moet eens proberen daar boeiende foto’s van te nemen, zonder punten en examens te laten zien.
2. andere bezigheid: een afspraak met onze aannemer. En ik durf geen foto’s te nemen van iemand die ik niet goed ken, laat staan dat ik ze nog op internet zou zetten ook.
3. laatste bezigheid: naar de kliniek. ook daar is het een beetje ongehoord om kodakske-zwaai te spelen. En ik ben met andere dingen bezig dan.
En dat was mijn dag, jawel. U heeft dus minstens *drie* foto’s gemist. Pardon.
Pietel zegt ware dingen. Soms vraag ik mij af of mensen daar niet bij stilstaan, bij die openbaarheid van informatie op veilig aanvoelende plaatsen als facebook. Bij mij gaat alles, maar dan ook alles wat ik op het interweb publiceer langs de grote online-lakmoesproef.
1. Wil ik dat mijn familie dit weet?
2. Wil ik dat mijn vrienden dit weten?
3. Wil ik dat mijn studenten en collega’s dit weten?
4. Wil ik dat dit binnen tien jaar nog over mij kan teruggevonden worden?
5. Zou ik dit tegen een wildvreemde vertellen op café?
Indien op één van deze vragen het antwoord “neen” is, dan gaat het in mijn persoonlijk archief en blijft van het internet. Of dan schrijf ik wat ik wil schrijven in een mail naar een vriend of vriendin.
En dat gaat ver ja: ik vraag de verwijdering van foto’s die ik niet online wil, ik schrijf niet alles wat ik zou willen schrijven, ik voeg sommige mensen niet toe als vriendjes. En soms gaat mijn last.fm zelfs af als ik luister naar iets dat te veel inzicht zou geven in mijn gevoelsleven van dat moment.