Hij keek haar aan, zijn concentratie vulde de ziekenhuiskamer. Wij probeerden bemoedigende energie zijn richting uit te sturen. En toen sprak hij. Eén woord slechts. Maar het was genoeg om zijn, mijn en al onze ogen te vullen met dikke tranen van geluk. Het is eens wat anders dan het verdriet van de laatste weken.