Op Canvas is het voor de moment Motorcycle Diaries. Wij kijken en roepen ondertussen naar elkaar: zie kijkt Cuzco. Zie kijkt, de Macchu Picchu. Tussendoor zuchten wij af en toe eens.
Dat zijn zuchten van heimwee, jawel.
Vanmorgen ben ik om half negen opgestaan, heb een beetje gewerkt voor school en Het Project, ben vervolgens om kwart na tien op mijn fiets gestapt, en de hele stad rondgehost: boodschappen gedaan, pasfoto’s laten nemen, paspoort aangevraagd, strips gekocht, info voor een geveltuintje gehaald, een paar tijdschriften gekocht, een afspraak gemaakt bij de kapper. Daarna in Tasty slaatjes en burgers gehaald, naar het park gefietst, gegeten met mijn lief, nog een paar boodschappen gedaan en nu even terug naar huis.
Ik kan mij niet voorstellen dat ik voor al die dingen de auto zou moeten nemen, en telkens parking zoeken, in de file staan, bezweet uit de auto komen, etc… Waarschijnlijk zou mijn hele tocht van deze voormiddag dubbel zo lang geduurd hebben. Om nog maar te zwijgen over alle lol van buiten in de zon fietsen die ik had gemist.
1. Flyeren aan een grote theaterzaal doet u best als er die avond ook een voorstelling is;
2. Stof achter uw lenzen, dat doet zeer
3. Op de zondag van een lang weekend gaat de helft van Gent naar de drive-in van de MacDonalds.
4. Een boormachine die gaten in uw muur boort hoort tsjsjsjsjsjsjsjs te doen. Bij tsjsjsjsjsjsjs-plop is er iets verkeerd.
5. Onze muren zijn 20cm dik. Geen dertig.
6. We hebben een lieve en begripvolle buurvrouw.
Wij dit:
en dan dit
en dan krijgt u uiteindelijk dit
Ons huis was, bij de aankoop al, technisch gezien zeer goed bewoonbaar. Maar deze zomer plannen we grote esthetische verbouwingswerken in living en keuken (waarna we zonder twijfel het coolste huis van de BP gaan hebben, dat spreekt). Onder de dikke lagen verf en plakwerk is er overal in huis een zweem van opstijgend vocht te zien. Geen reden tot paniek, er zijn geen schimmels ofzo, maar als we dan toch tienduuzenden euri gaan uitgeven om alles mooi te maken, dan zou het zonde zijn als er na zes maand weer vocht te zien is, niewaar?
Injecteren dus, hoera. Eerst offertes aangevraagd, twee verschillende firma’s over de vloer gekregen, die allebei zeer glad en verkoopspraterig waren en ons een zeer uiteenlopend bedrag voorschotelden 5000 euro en 20.000 euro. Vervolgens toch maar geluisterd naar de schoonzus (“ge kunt dat evengoed zelf, dat injecteren, zo moeilijk is dat niet”), advies gevraagd bij een specialist terzake, producten gekocht en de hall zes maand geleden van een serieuze hoeveelheid siliconen voorzien. Een paar maanden gewacht en het blijkt geslaagd te zijn, dus beginnen we nu aan de living en keuken. Fase 1 is het afkappen, vandaag.
Tot zover de berichtgeving over mijn gigantisch boeiende leven. Morgen meer, met een aflevering over om de tien centimeter gaten boren. U kunt ongetwijfeld nauwelijks wachten.
Gisteren — eindelijk — nog eens de familie Decroubele–Braeckevelt over de vloer gekregen. Gekookt, gegeten, wijn gedronken: het was fijn. Ik was vooral content van mijn aardbeien-dessert. Ik had balsamico-azijn en het sap van een limoen samengekapt, er suiker bijgedaan en er verse munt doorgesnipperd. Daar de aardbeien een paar uur in laten marineren en dat geserveerd met verse slagroom en vanille-ijs. Excellent dessert en geen werk. Voorheen had ik een kipje gemaakt als hoofdschotel: een poot koriander, een poot peterselie, een limoen in stukken, grof zout, een teen of vier look en dat allemaal in de buik van de kip. Nog wat koriander en peterselie erover gegooid en een dikke klont gesmolten boter erover gegoten. Dan in de oven en serveren met gebakken patatjes met rozemarijn en een salade.
Als voorgerecht een klassieker: verse vijgen, parmaham en mozzarella.
Allemaal uitstekend gelukt. En een fijne avond in leutig gezelschap. Meer moet dat niet zijn.