Alles van waarde is weerloos
Dikke druppels vallen sinds een paar minuten naar beneden op ons — na de lange droogte — stoffig terras. Ik vind dat persoonlijk bijzonder aangenaam: de geur van regen nadat het warm is geweest is de leukste geur die ik ken.
Alleen dat onweer, daar ben ik doodsbang van.
Ligt ge in uw bed, na een bijzonder aangename avond. Trots dat ge het niet te laat hebt gemaakt (twee uur naar huis, meneer), zacht te slapen. Opeens begint uw kat, die zoals altijd slaapt in het zeteltje op de slaapkamer, heel luid te janken, te blazen en sissen. Ge verschiet, ge zet u recht en ge ziet een andere kat weglopen.
Ge kent die kat: het is de zwerfkat die sinds een paar weken de hele buurt terroriseert, de andere katten aanvalt en overal sproeit en zijn gevoeg doet.
Ge staat op, slaapdronken en uw lief rent het beest achterna. De kater vlucht in het bureau van uw lief, en glipt vervolgens de trap af naar beneden.
Uw lief roept: doe de deur van de living dicht en de keukendeur open. De kater blaast en valt aan. Uw lief probeert hem te pakken en krijgt een gemene klauw. Even flitst het door uw hoofd dat het misschien niet zo verstandig is dat ge hier allebei in uw ondergoed staat, wegens bloot vel en al. Ondertussen vlucht het volledig wilde beest onder de kast en kiest uw eigen kat het zeker voor het onzekere en gaat buiten op de muur zitten.
Ge neemt een borstel, het beest spurt vanonder de kast en er volgt een wilde achtervolging door de living, waarbij de kater u verbaast door zijn snelheid en hoogte van springen. Uiteindelijk (na tien minuten) slaagt uw lief erin om het beest buiten te jagen.
Ge overziet de ravage, merkt dat al het eten van uw kat op is, en ruikt ook dat de kater al een tijd in huis was. Er is gesproeid in de keuken, de living, de gang, uw bureau, zijn bureau. Uw lief lokt uw eigen (geheel oversture kat) weer binnen en ge gaat slapen.
De zondag spendeert ge met uw huis kuisen om de degoutante geur weg te krijgen en informeren bij de buren of iemand de kat kent. Iedereen kent hem, en heeft last van hem: hij terroriseert andere katten, steelt eten, sproeit overal,…Eigenaar: onbekend.
Het mailtje naar de milieudienst voor de kattenvanger is al vertrokken. Wij hopen ondertussen op een kalmere nacht, vandenacht.
Deze avond valt het doek over Loebas, de eerste avondvullende voorstelling van mijn lief. Na twee en een half jaar is het dan voorbij.
Het is allemaal begonnen met die publieks- en persoonlijkheidsprijs op Humorologie. Dat was met Het Vergrootglas, een half uurtje standup. Aan die prijzen was een tournee verbonden, en toen had het grote boekingskantoor plots interesse. En op een dag sprak mijn lief: ik ga al mijn materiaal weggooien en een cabaretvoorstelling schrijven, een avondvullende. Eens kijken of ik dat kan.
Er werden try-outs gespeeld, en er werd geschaafd en geschreven. Er waren periodes van writer’s block, en dan weer periodes dat alles goed liep.
Na een maand of negen was die af en ging ze in première, in Merelbeke. De avond voordien had hij de hele voorstelling nog omgegooid en het laatste kwartier geschreven.
Een paar maanden later, in november, stond hij met een stuk uit Loebas in de finale van Cameretten in Rotterdam. Ook daaraan was een tournee gekoppeld, en er bleven een paar fijne vriendschappen en een boekingskantoor in Nederland over achteraf. Ondertussen nam Wim Helsen het lief ook mee als voorprogramma van “Bij mij zijt ge veilig”.
Dit seizoen was een combinatieseizoen: try-outs van een nieuwe voorstelling, Karton (premiere op 10 oktober in Gent, trouwens) en een reprise van Loebas. Nu voor het laatst dus.
Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik ben trots: want als ik zie wat er de afgelopen jaren veranderd is, in zijn eigen stijl zoeken, in zijn vlotheid van schrijven, in zijn podiumvastheid, dan kan ik niet anders dan dat. Hij is zoveel gegroeid en zoveel veranderd, ook in het materiaal dat hij speelt, dat het wel moet goedkomen. Vandaar ook dat er volgend jaar loopbaanonderbreking wordt genomen en hij fulltime van comedy gaat doen. Ik heb er een rotsvast geloof in dat het allemaal gaat lukken.
Ik ben niet de enige, en dat is wat het meeste deugd doet, trouwens. Het rotsvast geloof van onze vrienden en familie, dat is fantastisch. Dat die mensen ons overal volgen, tot in Rotterdam toe. Naar try-outs komen kijken, naar voorstellingen komen en iedereen die het horen wil vertellen hoe fantastisch hij wel is. Die steun is onbetaalbaar.
You all rule, folks. En we vinden het dan ook bijzonder fijn dat de laatste Loebas vanavond zal gespeeld worden in jullie bijzijn.
Merci!
Hij staart wat verweesd naar het rek.
Er is geen Ice Tea Green, lief.
Ik kijk ook naar het rek en zie de vertrouwde flessen inderdaad niet staan. Er zijn nochtans geen open plaatsen in het rek, dus er ontbreken geen producten.
Misschien is het een nieuwe verpakking?, opper ik. Ik wijs naar lichtgroene flessen, waar de favoriete frisdrank hier ten huize normaal op het schap staat.
Neen. Daar staat op “met citrus”. Ik moet dat niet hebben, met citrus.
Ik zal het anders eens vragen aan de verkoper. De verkoper zoekt met ons mee in de rekken, maar vindt de Ice Tea Green evenmin. Hij besluit te bellen naar een collega.
Wij draaien wat rond bij het rek. Vijf minuten later komt hij terug en zegt dat zijn collega het ook niet weet. Maar er is geen etiket meer voorzien in het rek, dus hij weet niet of ze die varieteit nog hebben.
Lief kijkt beteuterd. Zucht. En fluistert: ik ga een beetje in de auto wachten, peisk.
Ja, het is hier stil nog altijd. Ik moet gelijk vree veel in de zon zitten en taken verbeteren de laatste dagen. En ondertussen luisteren naar mijn hypochodrische poetsvrouw die denkt diabetes te hebben.
I have so much vocht. Vocht in my armen en my benen and my buik *doet T-shirt omhoog*. And i told my girlfriend en she said her oma also has al lot of vocht and that comes from her diabetes. You think I have diabetes?
Heul vermoeiend hoor. Daarnaast zijn er ook de ziekenhuisbezoekjes, het wanhopig stofvrij proberen houden van ons huis (niet evident met afgekapte muren, geloof me vrij) en het voorbereiden voor de examens.
Bovendien zit er sinds gisteren een stofje achter mijn lens, door een klein debacle in het containerpark, waarover later misschien meer. Het was iets met steengruis en een te zware zak. Ik dacht dat het vannacht wel vanzelf tot een slaperke zou verworden, maar dat is niet gebeurd. Het piekt nog steeds, en ik kan mijn lenzen niet uitdoen totdat ik in mijn bed kruip want mijn bril is al maanden zoek. Ik ben hem na het verhuizen en bij het uitpakken tegengekomen en heb gedacht: “ik leg hem hier, daar geraak ik hem niet kwijt”. Vergeten waar hier was, bril nooit meer teruggevonden. Ach ach. Maar zonder bril of lenzen zie ik het verschil tussen de kat en mijn lief niet, en dat, beste kijkbuiskindertjes, is gevaarlijk. Vandaar dat ik pas bij het slapengaan het verdomde stofje kan verwijderen en ik nu vooral al mijn energie opdoe aan ergernis over het stofje.
U ziet het, huilen met de pet op aan deze kant van het wereldwijde web. Maar hoe is het eigenlijk met u, ondertussen?