Enige voorliefde voor een springend muziekje op zijn tijd is mij niet vreemd, dat wist u al. En ik heb niet altijd even onberispelijke smaak, dat geef ik grif toe. Mijn laatste zonde is Sam Sparro, met Black and Gold. Ik wil altijd bovenop mijn stoel gaan staan met mijn haarborstel als micro als ik het hoor. Meestal doe ik dat dan ook, maar zwijgt dat. Het hele interwebs hoeft dat niet te weten.
Valt het u ook op dat ongeveer iedereen ouder dan dertig tegenwoordig een blog heeft? Wat hebben we toch allemaal veel meningen, denk ik dan. En zouden we niet beter gewoon een pintje gaan drinken op café en het aan den toog eens tegen de barman vertellen? Het is er dan ook uit, maar hij wordt tenminste betaald om naar ons te luisteren. Bovendien: na vijf minuten is het vergeten. Op het wereldwijde web echter: technorati en googlecache alom, ge zijt daar nooit zeker van.
Oh neen, hoor ik u denken. Heeft ilse ook al een existentiële blogcrisis? Maar bijneenk, kinders. Iedereen doet al van twijfel tegenwoordig, dus dat begint saai te worden. Meer nog! Op Kerygma krijgt u zowaar splinternieuwe links. Zodat u het uur tussen wolf en hond een beetje draaglijk kunt opvullen met vers leesvoer.
De laatste weken heb ik namelijk een paar mensen aan mijn bloggedoe toegevoegd, voor het eerst in lange tijd. Het RSS-dink, ge weet wel, gelijk de echte. Een mens moet iets doen als uw favoriete bloggers in de boekskes beginnen te schrijven in plaats van op het interwebs, niewaar.
Reinhart bijvoorbeeld, die kent u onderwijl, ik heb hem al eens voorgesteld verleden week. Het ziet er gelijk naar uit dat hij al zijn blogposts jarenlang heeft opgespaard, die jongen. Hij heeft op 3 weken tijd gelijk duust posts gezet. Zotjes.
La Pigleta, de koningin van de kitsch en een oude getrouwe in mijn reader, heeft sinds kort een hilarische eurosong-blog. Ge moogt hem niet op ‘t werk lezen, want ge moet er luid van lachen. En dat is genant en dan kijken uw studenten raar.
Door hem van ‘t weekend te zien, heb ik me gerealiseerd dat Fons al zolang niet geschreven had. Bleek dat ik een oude feed had. Dus Fons is terug, sinds vandaag. Voor al uw nerderige computerstuff, verbouwingsverhalen en een occasionele portie vadsigheid en tetten. Dag fons!
Mme Zsazsa, dat is volgens mij ook een wijze. Ik ben altijd blij als ze iets nieuws heeft geschreven, en ik heb mij vorige week in mijn koffie verslikt hierdoor.
Tot slot Henk. Er is mij verklikt waar zijn weblog zit en om allerlei redenen is die dan in mijn feedreader beland. Het heeft met spannende dingen te maken.
Zo. Alweer een paar uur die u nooit meer terugkrijgt. Het is graag gedaan.
Mijn hart brak. Serieus.
Ik was vorig weekend zo kwaad op de witte kater, wegens heel ons huis stinkt nog naar zijn sporen, zelfs na twee keer grondig poetsen. Gisterenmiddag was de kattenvanger langs geweest met een lokkooi. Gisterenavond de hele buurt verwittigd, iedereen hield zijn poezenbeest binnen en er werden twee kooien geplaatst. Eentje op ons plat dak, eentje in de tuin van de buurvrouw. Allebei voorzien van geurend kattenvoer.
We weerstonden de hele avond het geklaag van ons monster, die niet begreep waarom hij niet buiten mocht (en die overigens deze nacht uit protest een plantenbak heeft uitgegraven in de living. Kattenbakken, daar doet meneer niet meer aan mee, dat weten we meteen ook). Deze ochtend bleek dan dat onze val onaangeroerd was, maar dat de witte kater in de kooi van de buren vastzat.
Om half negen stond de kattenvanger er weer en toen hij met de kooi buitenkwam, brak mijn hart dus. Frank Sinatra, zoals lief de kater noemt, zat als een zielig hoopje poes in de kooi en staarde mij aan. Rustig. Lief, zelfs. De kattenvanger had hem zelf kunnen strelen en bevestigde dat hij niet wild was, maar waarschijnlijk een verloren gelopen huisdier.
Als iemand in het Gentse dus een witte kater mist: u weet ons te vinden. Het is een schoon beest, hoewel hij wat mager is van de honger en wat wonden heeft van het vechten. Hij heeft denk ik iemand nodig om voor hem te zorgen.
In onze gang staat een multi-kooi, momenteel. Een ingenieus systeem waar we straks eten gaan inleggen en dat we op het plat dak gaan zetten. Als de kater op het eten afkomt, dan valt de kooi dicht en hopla: kater zit gevangen. Alle buren zijn verwittigd, iedereen houdt zijn poezebeesten binnen deze nacht.
Morgen om half negen komt de kattenvanger van Gent dan, om de kooien mee te nemen. Met kater, zo hopen wij. Het beest wordt dan naar Merelbeke gebracht, waar het wordt nagekeken op vuile ziektes en gecastreerd wordt.
Spannend hoor. Duimt u allemaal maar dat hij veel honger heeft, dat beest.