Ik en mijn grote muil. Gisteren stonden wij samen klaar om richting school te karren voor een monitoraat, en net op dat moment: de deurbel. Nu is het tegenwoordig als de bel gaat meestal mijn buurmeisje die iets nodig heeft voor school — ze hebben thuis geen krant, wij wel en wij doen bovendien niet vaak ons oud papier weg. Dus zijn we verworden tot het documentatiecentrum van de BP, de laatste weken. Trouwes: gigantisch veel documentatiemappen moeten die gasten maken, tegenwoordig. Over kantoor-artikelen, over vacatures, over soorten bureaus, over ergonomie. Een beetje variatie in uw opdrachten, juf Handel. Maar ik dwaal af –. Het buurmeisje was op school, maar voor de deur stonden twee glimlachende mevrouwen. Met een folder in hun hand.

– Dag Juffrouw

(ze scoorden daar punten mee, moet ik zeggen. Ik word steeds meer mevrouw genoemd tegenwoordig en ik kan niet zeggen dat dat me bevalt)

– Dag dames
– wij komen eens langs om u te vertellen wat voor kracht en steun het geloof kan betekenen
– oei, maar dat interesseert mij eigenlijk niet
– dat is raar. mogen we u een beetje lectuur geven anders?
– Goh neen, ik ga dat toch niet lezen en dan is dat zo verspild. Ik heb echt geen interesse.
– Dat is raar (*wijst naar 11.11.11-poster aan mijn raam*), want ik zie dat u bekommerd bent om de Afrikaanse boeren en de bijbel zegt daar heel hoopvolle dingen over. Het geloof kan dat allemaal veranderen, de honger en de armoede. God zal iedereen redden.

Kijk. Dat, lieve lezers, is het moment waarop een normaal mens zwijgt, nog eens bevestigt geen interesse te hebben en dan de deur dichtdoet. Normale, verstandige mensen, doen dat zo. Mensen met een ingebakken huiver voor religie en een slechte zelfbeheersing, die doen dit.

– Daar heeft god, de bijbel en het geloof absoluut niks mee te maken.
– Dat mag u niet zeggen
– Dat mag ik wel zeggen. De mens, die moet die zaken oplossen. Vertrouwen op een god, dat is uw eigen verantwoordelijkheid ontlopen

Bon. Wat volgde was een uitleg van 10 minuten of de redding en de kracht en de blahblah. En het enige dat ik kon denken was: Waarom kunt ge ook nooit zwijgen, kalf dat ge zijt.

Na tien minuten heb ik resoluut gezegd dat ik geen interesse had en de deur gesloten. Misschien hadden ze hiernaast meer succes.