Ja, het is hier stil nog altijd. Ik moet gelijk vree veel in de zon zitten en taken verbeteren de laatste dagen. En ondertussen luisteren naar mijn hypochodrische poetsvrouw die denkt diabetes te hebben.

I have so much vocht. Vocht in my armen en my benen and my buik *doet T-shirt omhoog*. And i told my girlfriend en she said her oma also has al lot of vocht and that comes from her diabetes. You think I have diabetes?

Heul vermoeiend hoor. Daarnaast zijn er ook de ziekenhuisbezoekjes, het wanhopig stofvrij proberen houden van ons huis (niet evident met afgekapte muren, geloof me vrij) en het voorbereiden voor de examens.

Bovendien zit er sinds gisteren een stofje achter mijn lens, door een klein debacle in het containerpark, waarover later misschien meer. Het was iets met steengruis en een te zware zak. Ik dacht dat het vannacht wel vanzelf tot een slaperke zou verworden, maar dat is niet gebeurd. Het piekt nog steeds, en ik kan mijn lenzen niet uitdoen totdat ik in mijn bed kruip want mijn bril is al maanden zoek. Ik ben hem na het verhuizen en bij het uitpakken tegengekomen en heb gedacht: “ik leg hem hier, daar geraak ik hem niet kwijt”. Vergeten waar hier was, bril nooit meer teruggevonden. Ach ach. Maar zonder bril of lenzen zie ik het verschil tussen de kat en mijn lief niet, en dat, beste kijkbuiskindertjes, is gevaarlijk. Vandaar dat ik pas bij het slapengaan het verdomde stofje kan verwijderen en ik nu vooral al mijn energie opdoe aan ergernis over het stofje.

U ziet het, huilen met de pet op aan deze kant van het wereldwijde web. Maar hoe is het eigenlijk met u, ondertussen?