Het is hier stil en nietszeggend, de laatste weken, ik ben mij daarvan bewust. Ge zoudt eens moeten weten hoeveel ik al geschreven heb, dat dit weblog niet haalt. Wegens te persoonlijk om op het internet gooien, het bewustzijn dat dit geen dagboek is, maar een openbaar geschrift. Dat is moeilijk, als ge normaal vaak schrijft over de dingen die u bezighouden, maar nu niet schrijft over zowat het enige dat u bezighoudt. Het is ook moeilijk, als ge normaal vrolijke dingen schrijft, maar de vrolijkheid in uw hoofd is ver te zoeken op bepaalde momenten.
Er spoken woorden van andere mensen door mijn hoofd, op zo’n momenten. Jotie, alweer, zoals dat gaat.

wanneer ik vandaag mijn handen op de aarde leg, zijn het kleine handen.