Zo. Dat was lang geleden, dat we nog eens de auto moesten laten staan om te voet naar huis te komen. Door de nacht die al langzaam ochtend dreigde te worden. Door het donkere park, nog nagenietend van een fijne avond.
Lang geleden ook dat een zondag zich zo kabbelend voortbewoog, met een fles water en een kan muntthee binnen handbereik. Lief beweerde optimistisch dat hij om 10h zou opstaan, omdat zijn bioritme in orde te krijgen voor de werkdag morgen. Ik heb hem uiteindelijk om half één uit zijn bed gesleurd.

Daarnet een wandeling gemaakt om de auto te halen. En straks een beetje koken. De dag zal rap voorbij zijn. Dat is niet zo lang geleden.