Het gaat over dingen die mannen niet begrijpen, vandaag. Wij voeren aan:bewijsstuk 2.

We zijn zo’n jaar samen, schat ik. En we gaan samen naar de sauna. Hij heeft dat een jaar lang kunnen afhouden (wil vriendin B. niet mee? Dan zie je haar ook nog eens en al…) maar ik heb het in mijn hoofd gehaald en dan is daar weinig aan te doen: ik moet en zal met mijn lief naar de sauna gaan. Zoals in de boekskes: samen relaxen na een lange werkweek. Ik doe dat graag, de sauna, hij ziet mij graag en ik kan goed zagen. De som is gauw gemaakt, inderdaad.

Wij dus naar de sauna. Een mooie rustige, waar zijn leerlingen en mijn studenten niet komen. Want dat was een voorwaarde: mensen die punten van u moeten krijgen, die wilt ge geen punten op u zien geven.
Bij het binnenkomen verhoogde zijn linkerwenkbrauw zich al zo’n 4 cm bij het aanschouwen van de wierook en het horen van het vogelgesjirp op band. Een berispende blik van mijnentwege is voldoende om de wenkbrauw te laten zakken, maar de toon is gezet.

We nemen een douche, trekken een badjas aan en nemen plaats in de sauna. Na vijf minuten begint hij te zuchten en op de zandloper te tikken. Ik negeer hem, gemakkelijkheidshalve en de lieve vrede in gedachten. We zijn hier om te ontspannen, weetwel.
Na tien minuten verlaten we de sauna, nemen een koude douche en gaan even in het dompelbad, zoals dat hoort. Het dompelbad verwart hij prompt met een zwembad en waarop hij me dus kopje onder probeert te duwen en mij nat spat. Zeer sereen en zen allemaal, ik moet u daar geen tekening bijmaken.

Na het dompelbad en het afdrogen gaan we op de bank aan het voetbad zitten. En spreekt hij de legendarische woorden: “Well. That was fun. En wat gaan we nu doen?” Als ik antwoord dat we nu gaan ontspannen en dan een volgende sauna-ronde gaan beginnen, kijkt hij me verbijsterd aan. Of het dat maar is, vraagt hij, ontspannen door hier gewoon te zitten. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het poogt te vatten, maar dat het niet lukt.

Als de mevrouw die op het bankje rechttegenover ons aan het voetbad plots haar handen op haar knieën legt, de ogen sluit en zacht medidatief begint te zoemen, zie ik de verbeten trek om zijn mond die ik zo goed ken. En als de dame in kwestie prompt heur chakra’s begint te kuisen, is het hek van de dam. Lief lacht luid, de mevrouw kijkt verstoord, de zen is aanwezig zoals op een betoging van Tibetaanse monniken. Ge weet dat ze er is, maar met al dat tumult kunt ge ze moeilijk zien.

De rest van de avond breng ik in de sauna door, terwijl hij bij de open haard een boek leest en vers fruitsap drinkt.

Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.