Stelt u zich even voor: u heeft geen weblog en u leest die dingen nauwelijks. Op een ochtend stapt u de voordeur uit en blijkt er iemand op uw stoep geverfd te hebben. Zou u dat leuk vinden?

Oh. Wacht. Stelt u zich even voor: u heeft wel een weblog. Op een ochtend stapt u de voordeur uit en blijkt er iemand op uw stoep geverfd te hebben. Na een paar uur blijkt dat marketeers dat gedaan hebben omdat ze graag willen dat uw virtuele alterego erover schrijft. Daarom hebben ze uw adres opgezocht en zijn ze als dieven in de nacht uw privacy en in één ruk ook eigendommen van de stad komen beschadigen. Zou u dat leuk vinden?

Wel. Ik vind dat niet. Om maar te zwijgen van het feit dat ik ongelooflijk geambeteerd ben dat ze hun gedoe voor ons oude adres hebben gezet en zo vrienden die er nog minder mee te maken hebben dan wijzelf lastig vallen.

De argumentatie is dat de mensen bij wie ze de stunt uitgehaald hebben in het verleden al te kennen gegeven hebben open te staan voor commerciële acties. I call bullshit. Als ik mij inschrijf voor een bepaalde nieuwbrief, dan is dat toch niet meteen de permissie om mij alle nieuwsbrieven ter wereld te sturen? De advertenties die hier staan, staan hier met toestemming van mij. Als ik dingen bespreek, dan is het omdat die mensen dat beleefd gevraagd hebben én ik het zag zitten. Nog steeds trouwens: als het iets te maken heeft met dingen die mij interesseren en uw wilt graag mijn mening om één of ander product/onderwerp/actie, stuur een mailke en vraag het gewoon. Maar laat mij alstublieft gerust met al die virale toestanden. Die zijn irritant, irrelevant, vies en smerig.