Els gooide het, een hele tijd geleden. En ik liet het schaamteloos liggen, jawel. Ze drong nog eens aan via mail, het kwam er weer niet van omdat ik te lui was om met de scanner van het lief aan het werk te gaan. Van uitstel kwam afstel, en toen kreeg ik plots nog een stokje en als ik dat wil beantwoorden, dan moet ik natuurlijk ook dat met die foto’s doen. Dus! Geen excuses meer! Ik heb namelijk de oplossing gevonden: ik neem gewoon foto’s die ik al digitaal heb. En dat zijn er van vroeger welgeteld twee, die u nu allebei krijgt. Op de eerste ben ik naar schatting zes en ben ik bloemen van Erica haar trouw aan het kapotprutsen.

De tweede verscheen hier al eerder, en is het bewijs dat ik ook als klein kind al niet graag op de foto stond. U ziet de kindjes uit onze straat. Groter formaat hier. Als u kindjes begint te tellen van rechts: ik ben de vierde, met de staartjes. De mevrouw is mijn tante, Neef T. staat er ook op, net als neef S. in de buggy, denk ik. En voor de mensen uit mijn geboortedorp die hier lezen: u herkent vast ook Kerstin, Anouk, Bruno en misschien nog andere kindjes die ik niet eens meer ken. In de commentaren mag uw aanvulling!

Update: doorgeven, ilse. Een stokje moet je doorgeven. Aan de mensen in de commentaren: Annie! En Miss Punt Komma!
En dan ook nog