Day: February 17, 2008

mediagedoe

Eurosong – voorronde vier.

Bartjen Peeters maakt nogmaals zijn domme woorspeling over Serven die geluk brengen. Het was niet leuk vorige week, het was niet leuk de week daarvoor en het is nu nog steeds niet leuk.

1. Francesco Palmeri: Vagabundo
Bij de aankondiging was lief al een beetje in paniek. Hij hoorde “Spaans bloed” en hij begon bijna hysterisch te gillen waarom Belle Perez nu weer mocht meedoen. Allez, eigenlijk is dat een beetje overdreven, maar ik denk wel dat ik een beetje blinde paniek in zijn ogen zag. Hij heeft het echt niet voor Belle, mijn lief.
Er is een Miss Belgie bij, wat lief noopt tot “oh kijk, een miss!” roepen en wijzen naar het scherm. Hij heeft heel de middag alleen gezeten, dus hij heeft veel energie. De Miss is volgens hem de die die geen nederlands kan, en ze zijn haar blazoen aan het oppoetsen. Dat was een lol, schijnt. *zucht*
Er zit Mi Corazon in, dus het is een echt Spaans liedje. Dat moet, namelijk. Lief voorspelt een boelalalielé van het koor en hopla, tien seconden later is het al zo. Couleur local uit Brussel!
Wij vinden het niet slecht, maar een beetje te veel Ketnet. En het gaat nooit opvallen op het songfestival.
Wel een leuk einde, maar dat is niet genoeg. Next!

2. Paranoiacs: Shout it out
Faits divers: Rafke speelt op een strijkplank omdat hij vroeger geen statief kon betalen en nu is het een gimmick geworden.
Een liedje gelijk ge kunt zien in jeugdhuizen overal ten lande, maar dat nog niet op het songfestival heeft gestaan. Veel gitaar, goed tempo. Het is net poppy genoeg en er zijn toffe visuals bij. Lief zegt dat die mannen gevraagd zijn om dat te doen. Het is een heel cliché-rocknummer, maar het is wel een rocknummer. Van mij mag het zowaar gaan.

3. Elisa: Around the world

Eentje uit Topmodel. Benieuwd!
Volgens lief zegt TM dat een model een correcte naam is: model is een beetje een simpele voorstelling van de werkelijkheid.
Wij denken dat ze een rijke mama en papa heeft. Die iemand betaald hebben om een songfestivalliedje te maken. Het is perfect gecast voor het songfestival. De choreografie is zeer schoolfeest alweer. Met die danspasjes van Good Shape. En zo goed zingt ze niet. Het liedje mag gaan, zij blijft beter thuis. Kunnen we dat liedje niet aan Natalia geven?

4. A Butterfly Mind: Lonely heart on wheels
Het zijn de Cappaert sisters, die eigenlijk zweef bokrijk folkkindjes blijven. Die groepsnaam zeg. Ze hebben hetzelfde aan, dat is ook altijd raar é. Een vlinder die fladdert en te veel nadenkt doet lief hard gillen. Dat daarna over die pauzeknop doet mij kippenvel krijgen. Slecht kippenvel.
Oei, dat is raar in beeld gebracht. En dat op en neer beweeg is raar. Ze kunnen schoon zingen, maar de productie is raar. Net als de visuals, trouwens. “The Flying over t schipdonkkanaal-sisters” zegt lief. Voor de rest: This is a Rebel Song van Sinead iemand?

5. Sandrine: I feel the same way
Lief ziet Sandrine graag. En ik vind dat ook wel een leuke, zolang ze geen Big Brother doet. En ze kan zingen, dat weten we allemaal. Lief vindt dat Bart Peeters zo niet naar haar borsten moet kijken. Ze ziet er wel goed uit.
Die gasten moeten andere broekskes. En gaan neerzitten zou ik niet doen. Maar alstublieft, stuur Sandrine naar het songfestival. Zo goed zeg.

Neen!

Mijn lief is een gemeen gastjen.

Straks ga ik naar Leuven, op de koffie met twee oude vriendinnen. Oud in de betekenis van: ik ken de dames al lang, niet in de betekenis van “ze zijn op leeftijd”. Hoewel dat ondertussen bij ons allemaal wel een beetje het geval is, natuurlijk. Aangezien ook mijn eigen auto ondertussen hoogbejaard is, met de nodige ouderdomskwalen vandien, rij ik met de verschrikkelijk onhippe blokkendoos van mijn lief.
Daarnet bij het thuiskomen — we waren even naar de bloemenmarkt geweest — stapte ik als eerste uit de auto. En na het sluiten van mijn deur hoorde ik nog een fractie van een seconde de radio, opeens op een vreselijk hoog volume, spelen. Daarna stapte ook lief uit. Het duurde een paar ogenblikken voor ik het doorhad, maar toen dacht ik terug aan de tijd dat we één auto deelden en ik ‘s morgens bijna een hartinfarct kreeg als ik de auto startte, omdat hij de vorige avond volume 11 had ingesteld. Hij doet dat dus met opzet, zo blijkt: voor het uitstappen de radio heel luid zetten, en als ik dan straks vertrek schrik ik mij een ongeluk. Dat vindt hij grappig.

Het ergste is dat ik het *weet* maar het binnen een uur waarschijnlijk vergeten zal zijn en dus toch ga verschieten. Kroniek van aangekondigde schrik.