Een beetje dreigend ligt het boek naast me op de tafel. Ik zal u straks nog eens verdrietig maken, gij kieksken, klinkt het sissend doorheen de roze kaft.

(Ik zweer het u, ik hoor mijn boeken regelmatig tegen mij praten. Ik stel daar geen vragen bij neen, dat is niet meer dan normaal, met al die woorden. En ge moet mij daar nu niet voor veroordelen, voor de rest ben ik volkomen normaal voldoende sociaal aangepast.)

Komt een vrouw bij de dokter, zo heet het, dat boek. En het was –samen met een warm bad en mijn goede vriend Will — een zorgvuldig geselecteerd element voor mijn rustige vrijdagavond. Aangeraden door Mensen Die Het Kunnen Weten^TM, dus dat kon bijna niet foutgaan.

Behalve dan op pagina 46, toen ik opeens niet meer wist of mijn gezicht nat was van het badwater of van mijn tranen. Pagina 46. En het zijn er 315.

Misschien eens in de diepvries steken, dat boek.

Van dit.

HET GESLACHT
(Voor Herman de Coninck)

In mannen is het koud en vaak december.
In vrouwen is het meestal mei.
Zij willen glimmen, levenslang,
vermommen zich van top tot teen
om niet voortijdig te verschrompelen.
Zij blijven bezig met verblijven.
In mannen is het koud en houdt het op.
Mijn God, hoe dol zijn zij op eindigen.
Want mannen rammelen zich klaar
en zwaargewapend met zichzelf,
besteden zij hun dagen aan verstijven.
In vrouwen heerst een soepeler geslacht
waarin iets bloesemt, iets ontboezemt,
en waar zij tederheid bewaren
of heimwee naar een meer in Zwitserland.
Zij houden van beginnen en behouden.
In mannen is het oorlog, niets dan oorlog.
In vrouwen wordt geboren, totterdood.
Zij knipperen een poosje met hun ogen,
zij fonkelen, zij woelen even
en daar ontstaat een dapper nageslacht.
Eén man volstaat en het wordt afgeslacht.
In mannen is het koud en vaak december.
In vrouwen is het altijd mei.

Luuk Gruwez

(repost van lang geleden)