Ik had het boek mee vandaag tijdens het examen en terwijl zij-die-mij-hardnekkig-mevrouw-plegen-te-noemen aan het voorbereiden waren, las ik telkens korte fragmenten. Ik ben ermee gestopt toen een student me zowaar angstig aankeek omdat ik met nog half betraande ogen naar zijn antwoord zat te luisteren. D., als je dit leest: je examen was heus niet zo slecht.
(Straks lees ik het einde, ik heb voorzienig vast de mascara van mijn ogen afgehaald).

En ondertussen valt er weinig vrolijks te melden: het lief is ziek en slaapt, de storm wakkert –zoals steeds– de onrust in mijn hoofd aan en gisteren heb ik ervaren hoe ik ook virtueel soms gewoon met mijn mond vol tanden kan staan als er teleurstelling in het spel is.

Daarnet echter, toen ik van school naar huis reed, zat er anachronistische kerstmuziek in mijn hoofd. En net dat deed me beseffen dat het allemaal nog zo erg niet is. Het had immers ook Mega Mindy kunnen zijn.

Uw dienaar heeft het even druk met rompslomperig zijn en nadenken over projecten met grote namen. Vanavond is ze er weer, maar hou u ondertussen in stilte een beetje bezig.

Met dit bijvoorbeeld, na al die jaren nog steeds goed voor een door merg en been snijdende schoonheid.

Circumstantial situations,
Now I know what people meant
Beware of the implications,
God I’ve had enough of them

Het was even p.m. (maar helemaal nog niet lang) geworden toen de walkitalki de dag en mezelf wakkerrinkelde. Gezwind beantwoordde ik half slapend een vraag over ELO’s alsof het even gemakkelijk was als vertellen dat ik een boterham met choco wilde en een kop sterke koffie. Dat is professionaliteit, vind ik: zelfs in uw slaap kunnen uitleggen wat een leerpad precies is en hoe het efficiënt kan gebruikt worden.

Ik deed het hele vertellement met gedempte stem in de badkamer, kwestie van het lief en de kat niet wakker te maken. Ik vond dat bijzonder attent van mezelf, maar had me de moeite blijkbaar kunnen besparen, want het lief en de kat waren blijkbaar al uren tevoren opgestaan. Ik had daar niks van gemerkt, want op dat moment was ik nog te druk bezig met panikeren over gele rupsen die in mijn been kropen en daar mijn bloed besmetten met een dodelijke ziekte die mijn hart zou doen stilstaan als er niet snel iets gebeurde. Het is evident dat er niet snel iets gebeurde, want de dokter van wacht was in Antwerpen en dat was te ver. Ge zult nooit niet anders zien, dacht ik bij het wakkerworden. En het wordt tijd dat we eens stoppen met dagelijks een paar afleveringen van House te bekijken, dat dacht ik ook.

De dag die vervolgens op de nacht volgde was zo mogelijks nog enerverender, hoewel er geen gele rupsen te bekennen waren en een grommend spinnende boogie op mijn schoot de zeden normaliter al eens placht te verzachten. Niet als ik drivers moet zoeken voor digitale camera’s en dat werkt niet en ik moet mijn computer tien keer heropstarten en ik moet uiteindelijk vragen of om toch eens naar hem te bellen voor assistentie. Daar verzacht niks van, het humeur niet en de zeden niet. Niet meteen een vrolijkmakende zondag, inderdaad.

Gelukkig zijn er mensen die googletalksgewijs vragen stellen die mij een uur later nog doen bulderlachen.

Weet jij wat de bedoeling is van die rode links? http://www.carreconfiture.be/bwards/blog/indexvote.php

Thank you so much. You made my day.