I’m your dream, make you real / I’m your eyes when you must steal / I’m your pain when you can’t feel / Sad but true
I’m your dream, mind astray / I’m your eyes while you’re away / I’m your pain while you repay / You know it’s sad but true

Aldus brulde ik luidkeels mee met de radio, toen ik daarnet op weg was naar mijn ouders om gevoederd te worden. Ondertussen drumroffelde ik enthousiast op mijn stuur. Hell, er was zelfs sprake van enig voorzichtig headbangen. Ik stond voor het rode licht en een mens moet zich ergens mee bezig houden, niewaar.
Toen ik halverwege het tweede refrein naar rechts keek –in the middle of my moves– bleek dat in de toyota naast mij een ouder koppel me met half openhangende mond zat aan te staren. Alsof ik een aapje was in de zoo dat kunstjes deed.
Gelachen en enthousiast gezwaaid. Waarna ze gegeneerd hun hoofd weer naar voor draaiden.

Ik werd daar vrolijk van. Sad but true.