Ik had het boek mee vandaag tijdens het examen en terwijl zij-die-mij-hardnekkig-mevrouw-plegen-te-noemen aan het voorbereiden waren, las ik telkens korte fragmenten. Ik ben ermee gestopt toen een student me zowaar angstig aankeek omdat ik met nog half betraande ogen naar zijn antwoord zat te luisteren. D., als je dit leest: je examen was heus niet zo slecht.
(Straks lees ik het einde, ik heb voorzienig vast de mascara van mijn ogen afgehaald).

En ondertussen valt er weinig vrolijks te melden: het lief is ziek en slaapt, de storm wakkert –zoals steeds– de onrust in mijn hoofd aan en gisteren heb ik ervaren hoe ik ook virtueel soms gewoon met mijn mond vol tanden kan staan als er teleurstelling in het spel is.

Daarnet echter, toen ik van school naar huis reed, zat er anachronistische kerstmuziek in mijn hoofd. En net dat deed me beseffen dat het allemaal nog zo erg niet is. Het had immers ook Mega Mindy kunnen zijn.