Gisteren mochten we bij de huidige eigenaar van ons vers gekochte huis de sleutel afhalen. Daarna heb ik me zwaar moeten inhouden om niet meteen naar daar te hollen. Ik heb braaf gewacht op lief, dus tot deze voormiddag.
Goed nieuws: het is nog altijd een vree wijs huis. En de aannemer vindt dat we er een koop aan gedaan hebben. Hoera!
Gisteren hebben wij van mijn mama en papa een echt donsdeken gekregen (dankoewel, trouwens). Zo één met pluimkes erin, niet zo een synthetisch gedoe. De aanleiding was waarschijnlijk dat ik veel had gezaagd over het feit dat ik het ‘s nachts zo koud had omdat lief te veel van de dons opeist, maar het kan ook zijn dat ik gewoon rotverwend ben. 🙂
Het is wel even wennen, hoor. Zo’n dons is als het ware vederlicht, en als je een zwaar gewicht van katoen en wol gewoon bent, is dat eerst wat vreemd.
Edoch! Warm dat dat is. En zacht, super gewoon. Precies alsof ge tussen honderden gele pluizige paaskiekskes ligt te slapen.
Ik ben niet wat normale mensen zuinig plachten te noemen. Kwatongen zullen zelfs beweren dat ik een medium gat in mijn hand heb. Met de glimlach geef ik geld uit aan CDs en etentjes en films en uitgaan en beautyfarms en en en en.
Maarreuh. Overdrijven ze nu niet een beetje? 160 (honderd. zestig.) fucking euroots voor een combi-ticket voor Rock Werchter?
Voeg daarbij 17 euro voor de camping en vier dagen dure pintjes en vette happen: een mens zit dan al rap over de 300 euro.
Mijn medeleven gaat uit naar mensen met meerdere opgroeiende pubers.
Natalya (ja, zo wordt het geschreven bij haar), onze nieuw poetshulp, blijkt vijf jaar in de Holiday Inn gewerkt te hebben. Toen ik vanavond naar het toilet ging, bleek het einde van de rol toiletpapier in een punt gevouwen te zijn, zoals ze dat op hotel doen.
How cute is that?