Alles van waarde is weerloos
Zo lang duurt het voor het presentatie-dingske gigantisch op mijn zenuwen begint te werken als ik naar Blokken kijk. Dat, gecombineerd met mensen die geen tetris kunnen spelen zorgt voor verregaande irritatie van ondergetekende.
En neen, dat ligt niet aan de koorts. Als ik geen koorts had, dan was ik er sowieso niet naar beginnen kijken.
U vraagt zich waarschijnlijk af hoe het ondertussen gaat met het puntentel-project, waarover ik een tijd geleden frequent berichtte en nu al een paar weken niks meer zeg?
Awel. Goed, merci. Ik ben nu drie weken geleden gestopt met alles opschrijven omdat ik daar heel erg moe van werd op de lange duur. Maar toch blijf ik ondertussen gestaag vermageren. Ik heb het gevoel dat ik er nu een evenwicht in gevonden heb: ik weet wat ik mag eten, wat ik beter kan kiezen van de kaart op restaurant en hoe ik de dingen moet compenseren als het even fout gaat.
Bij momenten vind ik mezelf ook bijzonder sterk en moedig. Zoals zaterdag, toen ik in de Martino’s in plaats van de traditionele cheese-egg (= hamburger, ei, frietjes, tomatensaus en kaas) een simpele toast champignon heb gekozen. Flink was dat. En maar zes punten in plaats van achthonderdduizend voor de cheese-egg.
De basisingrediënten van mijn maaltijden overdag zijn verse soep, wat brood en een yoghurt af en toe. ‘s Avonds eet ik nog steeds een gewone warme maaltijd, maar ik heb een paar truukjes om de dingen lichter te maken. Zo is puree even lekker met melk als met room en is vegetarische pasta het helemaal.
Anyways. Acht weken ben ik bezig nu, en ondertussen ben ik 6,5 kg vermagerd. Nog 3,5 kg en ik heb het gewicht van mijn achttiende verjaardag terug. Ha!
Kijk, ik ben daar eerlijk in: ik moet daar niet van weten, van ziek zijn. Als ge daar niet aan toegeeft, dan scheelt het al een heel eind. Volgens mij zit ziek zijn trouwens voor een stuk in uw hoofd en is de moderne mens een grote janet. Kuchkuch, ik ben zo zie-iek. Oeioei, ik voel mij zo slappekes. Bleh. Ik moet daar allemaal niet van hebben.
En ok, ja, ik heb een beetje koorts, maar dat is ook allemaal zo erg niet als dat lijkt. En mijn hoofd doet zeer en ik duizel zo als ik rechtsta, maar zolang ik neerzit kan ik echt wel een beetje werken. En de hele tijd slapen is saai, en er is nog zoveel te doen.
Lief ergert zich dood aan mij dan. Ik word hier constant weggejaagd met de boodschap:”Ga slapen, kindjen” en ik mag niet rondlopen en al. En ik weet eigenlijk ook wel dat hij gelijk heeft en dat ik moet rusten. Maar op de één of andere manier kan ik dat echt niet. Vrouwelijke koppigheid zal het zijn, waarschijnlijk.
Af en toe logt hij een keer in op de chat, steevast om vijf voor vijf. Misschien doet hij dat iedere dag, maar ben ik gewoon niet altijd online om vijf voor vijf, het zou kunnen.
Alleszins: om de zoveel dagen zie ik hem verschijnen, en dan moet ik eigenlijk al een beetje lachen. Want ik weet dat hij na een paar minuten gaat zeggen dat hij wegmoet. Want om vijf uur, dan vertrekt zijn lift naar huis weet ik. Hij heeft altijd net genoeg tijd voor hoe gaat het? , het is zo lang geleden dat ik je heb gezien en gaan we iets drinken één dezer?. En dan tot gauw en ik bel je deze week.
En dan is hij weer weg, en *natuurlijk* belt hij niet en gaan we nooit iets drinken. Maar ik vind het een fijne traditie, die vijf-voor-vijf-chat.