Buiten ruikt het naar lente en de zon schijnt voorzichtig, alweer. Een ideaal moment om rommel te kopen, zeg ik u.
Deze middag, toen lief de gordijnen van onze slaapkamer opendeed, bleek de dag wonderschoon te zijn. Een paar berichtjes later had ik een paar afspraakjes voor de rest van de eerste lente-opstoot. Eerst koffie gevolgd door etalagelekken met vriendin K., daarna koffie met mijn lief in Pink Flamingos (waar hij snode plannen zou smeden met andere mensen later die middag), vervolgens naar de opening van de foor met de Project-bende en tot slot aperitief met meneer citylab in de Vooruit. En straks volgt er nog een etentje met lief en vriendin B.
Soms hou ik echt ongelooflijk van wonen in de stad.
Gringa M., ondertussen zes maand ver in de draagtijd van de eerste mini-globetrotter, komt vanavond eten. En ze is niet toxoplasmotisch immuun, dus moet ik met een paar dingen rekening houden: geen rauwe groensels (spoelen is echt een beetje te veel werk), geen vlees dat nog rood ziet etc.
Het wordt een witloofsoep met garnalen (in kader van een zeker project over soepjes), een cocq au vin en een appeltaart toe. Comfort food, zo heet dat met moderne termen geloof ik.
En rustig dat ik daarvan word, van dat koken, u heeft er geen gedacht van.
Daarnet hebben we onze poot onder een lening gezet van 25 jaar voor ons huis. Eigenlijk is dat een beetje gelijk trouwen: je belooft dat je 25 jaar lang samen aan iets gaat werken. Je tekent voor 25 jaar geluk en miserie, en dat doet een mens alleen maar als hij ervan overtuigd is dat er meer geluk dan miserie zal zijn. Een schone gedachte, toch?
Getrouwd voor de bank dus, met Jean Paul als ceremoniemeester.