Alles van waarde is weerloos
Zaterdagavond, na een etentje met Los Gringos (6,5 maand) zijn we nog een keer naar het überfest van marginaliteit op het Sint-Pietersplein afgezakt.
Een vreemd trekje van mijzelve is namelijk dat ik ongelooflijk graag met een loodjesgeweer op van die gele buiskes schiet. Ik kan dat ook veel beter dan de meeste jongens, dus dat maakt het extra stoer.
Dierbare vrienden, als jullie dus een housewarminggift zoeken: het is een ideetje om voor samen te leggen.
Voor de groupies: maandag staat meneerken fysica in De Morgen, wearing nothing but a periodiek systeem.
Het was dat mijn kieken tandoori op het vuur stond, anders had ik nu stoere verhalen te vertellen.
Hoera! Maandag oudeclipkesdag en al! Ik heb dit liedje recentelijk herontdekt en het is pijlsnel omhoog geschoten in mijn persoonlijke hitparade. Die verandert even rap als de Hit 50, maar toch. Depeche Mode, hooray!
En dan heb ik het niet over het ongelooflijk slechte grapje dat hij vanmiddag in de badkamer maakte. Het was een woordspeling op Gaia. En de rest wil ik zo snel mogelijk vergeten.
Neen, ik heb het over dit fragment uit “Het Vergrootglas”. Ik had Henk toen hij nog niet Lief heette ooit al “De Duif” zien spelen, en ook een keer over de dulle griet horen vertellen in Den Bal, maar dit was het eerste stuk dat ik van hem zag nadat hij mijn lief was geworden.
We schrijven twee jaar en drie maand geleden en ik zat met vriend P. in de Kortrijkse schouwburg, voor de halve finale van Humorologie. Henk speelde bijzonder sterk en zou op die wedstrijd publieks- en persoonlijkheidsprijs winnen, de volgende dag.
En trots dat ik was op mijn nieuw lief.