Daarnet was ons Els, op de televisie. Ze heeft het namelijk zeer heet, tegenwoordig, en vertelt daar uitgebreid op – u raadt het al – Het Project.
Deze week is de laatste week voor de studenten aan den blok beginnen. Het is dan ook een week van zaken op orde brengen: van wie heb ik welke taken nog niet gekregen, wat moet gekend zijn voor het examen, nog eens een grote oefening maken over de moeilijkste dingen, een herhalingsles.
Ik weet nog heel goed hoe ongeloolijk veel stress ik vroeger had voor de examens als ik niet precies wist wat er van mij verwacht werd. Hoeveel theoretisch moet je kennen? Hoeveel is toepassing? Wat gaat dat examen inhouden? Enzovoort enzoverder. Zot werd ik daarvan.
Zelf probeer ik dus die stress een beetje te reduceren bij de studenten door heel duidelijk te zijn: je krijgt X vragen, elke vraag staat op X punten, ik verwacht zus en zo als antwoord. Er is namelijk niks leuk aan gestresseerde studenten bij je krijgen voor een mondeling examen. Dat is het ergste wat er is: als je weet dat iemand het kan, want dat heb je gezien tijdens het jaar, en als die op het examen dan dichtklapt. Zo frustrerend. Zowel voor de student als voor mij.
Anyhoew. Het is hier kalm op kerygma, en dat komt dus omdat ik een beetje opgeslorpt ben door die zaken. En alles tot in de puntjes in orde wil hebben.
Na een iets te korte nacht deze middag met de fiets naar De Foyer getogen voor de brunch, alwaar de clan vuijlsteke–pattyn en de clan bollaert–kerre ons vergezelden. En dan daarna vol goede voornemens in verband met cultuur en een middag in de stad naar Het Huis van Alijn getrokken, waar er wensen geknutseld zouden worden. Ondanks het feit dat het van zinloos geweld was (dat van die akelige vlinders, ja), dat er een gigantische buttcrack in mijn blikveld te aanschouwen viel en dat er een kleine aanvaring was met mensen die andere mensen hun plek inpikken; bleek het er toch zo fijn dat we niet meer naar andere locaties geraakt zijn. (Foto’s hierzo, dat spreekt voor zich.)
En toen waren we pas thuis en belde klijn toevallig. En een uur later zaten klijn, haar meneer en de allerschattigste helena op ons terras pastasalade te eten.
Een paar uur later –ik had net mijn pc aangezet– belde vriend B. aan, wegens net klaar met eten op het terras naast de deur hier. En of we zin hadden in koffie.
Daarmee dus dat het nu half tien is en ik dringend eens ga beginnen werken voor school. Met dat ontspannen altijd, daar worden uw examenvragen niet mee opgesteld, i.
tsk.
Hoewel ik niet in de officiële longlist voorkom (het moet een foutje zijn, zo zijn wij overtuigd) en ik geen god ben, zelfs niet in het diepst van mijn gedachten, zijn er blijkbaar toch mensen die geld veil hebben voor een advertentie op dit weblog.
Op regelmatige basis krijg ik namelijk mailtjes van meneren en mevrouwen die gaarne een reclamedink willen plaatsen, en tot nu toe heb ik steeds vriendelijk doch resoluut bedankt.
Edoch: een paar weken geleden mailde Marieke en zij had best wat interessants te vertellen. Niks geen bewegende beelden of schreeuwerige logo’s bij Marieke. Wel meteen zes maand lang, in een kleine tekstbanner en flink betaald. Dus heb ik toegezegd. Vanaf 1 mei zult u bijgevolg alhier geïnformeerd worden over huishoudtoestellen. Ja, want dat wilt u blijkbaar, als mijn doelpubliek. Het geld van de advertentie gaat naar een klein feestje als ons nieuwe huis wordt ingewijd. Als ik ondertussen natuurlijk geen schoon botten in de etalage zie staan.
En zoals het mijn nieuwe status van commerciehoer betaamt: de contactpagina is uw vriend, waarde adverteerder.