Alles van waarde is weerloos
Wiehiew. De buren hebben draadloos interweb en het is niet beveiligd. Weliswaar prehistorisch traag, edoch: het is interweb.
Dus: this is me, live from the brugse puurte. Helemaal verhuisd, verzuipend in de dozen en eten kokend. Allez, wachtend op de meneer van pizza roma. Technisch gezien is dat bijna hetzelfde.
(ik denk dat ik vanaf nu al mijn posts ga eindigen met “technisch gezien is dat bijna hetzelfde”, ja. Dit weblog heeft een rode draad nodig.)
Over de kat gesproken, dat is eindelijk een roofdier geworden. Gisterenochtend, toen ik uit de slaapkamer kwam, raasde zijne zwartwitgevlektheid in de hal voorbij. Ik zag hem nauwelijks passeren, zo snel ging het.
Kort nadien heel luid gepiep. Toen ik een verdieping lager kwam, bleek dat Boogie een mereljong gevangen had, maar ergens onderweg was het beestje ontsnapt. En het zat vast achter de radiator.
Ik heb dan maar de vogel bevrijd en buitengezet. Allez, eigenlijk heb ik mijn lief geroepen, gezegd “doe iets”, gekeken hoe hij het beest heeft gevangen en buitengezet en daarna gezegd “Goed zo, lief”.
Technisch gezien is dat bijna hetzelfde.
Ons hele leven zit in stevige kartonnen dozen en is dichtgeplakt met bruine tape. De kat loopt een beetje verdwaasd rond, maar vindt al dat nieuwe speelgoed eigenlijk best wel lachen.
Morgen, om acht uur ‘s morgens, rijdt de verhuiswagen voor. Sterke mannen komen dan alles wat we hebben inladen en twee kilometer verder opnieuw uitladen.
De laatste nacht met uitzicht op de drie torens. Ik word er zowaar wat melancholisch van.
Vanavond voor het eerst dit jaar heel even op Blue Note, wat een aangenaam weerzien betekende met de vriendjes en de mensen van de persdienst. Het doet wat vreemd aan, daar niet te zijn om artikeltjes te schrijven, maar tegelijk ook best relax.
Vanaf morgen presenteert Lief de boel daar, en zal ik dus ook veel op de bijloke-site rondzwerven. Roep gerust als iemand van jullie er ook gaat zijn…