Zware achterstanden opgelopen met het foto-gedoe, de laatste weken. Dankzij de nieuwe lens kan ik nu binnen ook deftige foto’s nemen, dus gaat de kodak overal mee de laatste tijd. Maar omdat het zo druk is, kan ik eigenlijk enkel overzetten op pc en er snel eens naar kijken. Selecteren, op flickr zetten,… het komt er niet van.
Er zijn nog familie-foto’s te verwerken, en foto’s van CC Royal, en een boel foto’s van een kinderen-voor-kinderen-sing-a-long. Soon on Flickr, hopelijk….
Ik had er hier en daar al over gelezen, en ik vond het een fantastisch concept. Toen we de kans kreeg om het uit te testen, hebben we die dan ook met beide handen gegrepen. Fox in a Box staat immers voor koken met vrienden, en is daardoor de combinatie van twee van onze favoriete dingen: eten en onnozel doen met maten. Hoera!
Het procédé is eenvoudig: u kiest op de website minimum 48 uur van tevoren welke gerechten u wilt ontvangen, voor vier of voor zes. U kunt kiezen voor thuislevering op woensdag-, donderdag- en vrijdagavond (€ 15), of zelf afhalen op de carpoolparking van Affligem, of in de ateliers in Affligem. En op de afgesproken dag krijgt u dan een doos vol lekkers: voorgesneden, afgemeten, vers en in de juiste hoeveelheden. Wij onderwierpen het concept gisteren aan een praktijktest.
De fun begint eigenlijk al als de doos arriveert: de verpakking is mooi en het is als een cadeautje uitpakken. Een verassingspakje vol boeiende dingen in potjes, doosjes en buisjes. Very exciting.
‘s avonds bij het aperitief werden de taken verdeeld: het manvolk zou de Risotto Riviera maken, wij zouden achteraf de ossenhaas prepareren.
Hoewel het mannelijke gedeelte van het gezelschap niet echt heel ervaren is in de keuken, verliep alles toch bijzonder vlot. En ik heb zelfs mijn neiging tot bemoeienis bijna de hele tijd kunnen onderdrukken.
Er was even paniek bij het niet beschikbaar zijn van de boter om de mosselgroenten aan te bakken, dus stelde ik groothartig onze eigen boter ter beschikking. Toen de kok van dienst de mosselgroenten in het potje gooide bleek er tussen de groenten een pakje boter verscholen. Alles was dus toch aanwezig.
Het manvolk was zeer te spreken over de afgemeten hoeveelheden, aangezien het volgens hen irritant is dat er in kookboeken vaak wordt gesproken over “een scheut wijn” en “een beetje bouillon” en niemand zegt hoeveel een scheut eigenlijk is.
Het resultaat was een uitstekende risotto, met garnalen, sherry, mosselen, citroen en bladpeterselie.
Het vrouwelijke gedeelte van het gezelschap had een relax gerechtje: kruiden op de ossenhaas smeren, rollade maken, vlees bakken en frietjes in het frietvet gooien. Wij waren zeer te spreken van de vele potjes verse kruiden en hoe dat net in de juiste hoeveelheid kwam: zes of zeven van die volledige struikjes kopen in de supermarkt loopt op, en achteraf gaat dat veel te snel kapot. Het resultaat was bijzonder geslaagd, hoewel de gaartijd iets langer was dan op het papier stond te lezen. We hebben de sneetjes nog even aangebakken in de pan en toen was het resultaat perfect.
Conclusies? Fox in a box is heel aangenaam en ontspannend, de producten zijn uitstekend, de porties voldoende groot. De recepten zijn niet te moeilijk, maar toch orgineel en uitdagend. Een zeer fijne activiteit voor een avond onder vrienden, en met onmiskenbaar voordeel dat ook degene die gekookt heeft zonder schroom kan uitroepen hoe lekker het wel is.
Wij kijken alvast uit naar een afhaalpunt in het Gentse, en hopen dat er in de toekomst ook een vegetarisch assortiment komt!
Info: Fox in a box-website
En zeggen dat de enige reden waarom ik daar gisteren over schreef, was dat mijn vingers kriebelden en jeukten. En dat mijn toetsenbord vers geslepen was, maar dat al de andere onderwerpen — die het jeuken, kriebelen en slijpen veroorzaakten — niet voor publicatie waren.
Wegens te pijnlijk, te persoonlijk, te aangrijpend, te veel uw zaken niet. Het is me wat.
Vandaag geen uithaal, ik ben mild gestemd door de medicamenten en het vooruitzicht op een date met de leukste jongen van de wereld. Love and Peace, y’all.
Kijkt kijkt, er is een jongen die vindt dat wij geen journalisten zijn, in de blogosfeer. Een artikel dat hij –overigens niet gehinderd door enige kennis terzake — ongetwijfeld grotendeels heeft geschreven om google-ranking te krijgen. Kijk zie, een steek die ook in het artikel had kunnen staan. En het was bovendien al zo lang geleden dat er nog eens over De Standaard werd gebabbeld op het interweb. Auwtsj, nog ene.
Storm, meet glazeken water. Pure tendensieuze provocatie, zeggen wij hier ten huize.
Ego’s als we zijn, schrijven we er natuurlijk allemaal over. Ik ook, kijkt u maar, ik kan het niet laten. Verontwaardigd, verbolgen en een beetje geïrriteerd, zo klinken de meeste stemmen. En zoals het bloggers betaamt wordt er met allerlei bewijzen gezwaaid die de boude beweringen van die jongen moeten weerleggen. Argumenten, nuanceringen…een mens zou bijna gaan denken dat bloggers nog tot iets anders in staat zijn dan schrijven over de kleur van hun onderbroek.
Hier op Kerygma krijgt u echter geen argumentatie, want wij doen daar niet aan mee. Hier enkel welgemeende Flip Kowlier, waarop wij in lachen uitbarsten en de lichtbak aanzetten om te zien of Dr. Phil zijn fraudeurs al heeft gevonden.
Zwart met oranje en roze bollekes. Het is een mooie, hoor.