Alles van waarde is weerloos
We hebben een gat in de deur, sinds een paar minuten. En in dat gat steekt lief momenteel een elektromagnetische cat mate. Moefti, de kat van H. en A., is gigantisch bang van haar exemplaar, maar ik denk dat onze held er niet veel problemen mee gaat hebben. Freedom. It awaits.
Update, 10 min later: Boogie wandelt al vrolijk in en uit, het ding is nog niet eens vastgevezen. Moefti is een beetje een janet.
Het grote voordeel van thuis werken is dat je je tijd een beetje zelf kunt indelen. Zo ben ik deze ochtend om half negen opgestaan (op verzoek van mi hombre, die het prefereert als ik ‘s morgens *niet* bij hem aan de ontbijttafel zit om 8h. Mijn ochtendhumeur is niet goed voor onze relatie), heb ik daarna een beetje gewerkt en dringende mails bekeken, en heb mijn planning voor deze week gemaakt.
Aangezien een mens niet de hele dag in kamerjas kan rondlopen (alhoewel sommigen het tegendeel beweren, you know who you are) daarna besloten een douche te nemen en de was in te steken. En een beetje op te ruimen boven.
Toen ik fris gewassen en monter naar beneden kwam, lag Santa Boogie in de hal een tuk te doen. Hoera! En toen hij mij zag begon hij te spinnen. Ik was er zowaar een beetje van aangedaan.
Het grote voordeel van thuis werken is dat er zo’n dingen gebeuren, dacht ik dan.
Na twee maand in het nieuwe huis heeft Santa Boogie gisteren eindelijk de stap over de muur gezet, op verkenning in de tuin van de buren. En de buren daarnaast.
Gisterenavond laat (ik kreeg het niet over mijn hart hem buiten te laten slapen en we hebben nog geen luik) heb ik uiteindelijk gebeld bij buurvrouw chris omdat hij niet wilde terugkeren, waarna een verwarrende (zowel voor mij als voor santa) tocht en achtervolging in de donkere buurtuin volgde. Hoge rug, blazen en grommen en weglopen. Hij dan é, ik ben daar al lang uitgegroeid uit dat soort gedrag.
Uiteindelijk is hij vanzelf naar binnen gegaan (opgejaagd door mij en chris, en aangemoedigd door henk aan de andere kant van de muur). Deze ochtend echter: geen huis mee te houden. Een oorverdovend, klagend gejank noopte me ertoe hem uiteindelijk buiten te laten. En nu is hij dus weer weg.
Duimt u even mee dat hij straks vanzelf even terugkomt? Ik zal gelijk al veel geruster zijn dan, als hij zelf zijn weg werevindt.
Ik heb voor het eerst in een paar weken warme voeten hier thuis, jawel. U moet weten: ons huis is ondertussen al anderhalf jaar niet verwarmd geweest: vorige winter hadden wij het al gekocht, en het voorjaar ervoor stond het al leeg, schijnt. Dat betekent dat onze muren ijskoud zijn, en er een zekere kilte in het huis hangt. In de zomer is dat aangenaam, die verkoeling. Maar nu begint het langzaamaan een beetje frisjes te worden. Vooral ‘s avonds, als we stilzitten om te werken of naar de lichtbak te kijken is dat niet aangenaam. We doen tv-dekens, we doen truien, maar toch. En de verwarming wil dus niet mee, de chauffagist is van een ladder gevallen en heeft een rib gebroken, en we zijn overigens momenteel aan het overwegen om meteen een zuinige nieuwe ketel te laten installeren, in plaats van de oude te herstellen.
Vandaag echter zijn we bij Michel en Sandra een prachtige elektrische kachel gaan halen, in bruikleen. Hij is van de oma van Michel, hij is helemaal retro en oranjerood. En vooral: hij maakt mijn voeten warm. Driewerf hoera voor de kachel van de Vuijlstekes!
Ik zocht een foto over iets helemaal anders, maar stootte op deze. Goed voor instant heimwee. We schrijven twee jaar geleden. Wat u ziet is Ica en omgeving, in Peru na drie weken zware bergtoestanden opeens de woestijn. En een oase, rust, en vijf dagen lekker eten, een zwembad en luieren. Mooie herinneringen zijn dat.