Ook al een hele poos te laat, maar nu eindelijk (een dik uur geleden) geboren: Jack. Een kanjer van 53cm, en 3kg295.
Dikke proficiat aan Jan en Tan, en natuurlijk ook aan meter K. en peter M.!
In mijn lange dag-post schreef ik over een vergadering. Awel: dat ging hierover. Er is donderdagavond een samenwerking ondertekend tussen onze school en Scholengroep Waasland. Een mooie zaak is dat, voor beide partijen: de Hogeschool krijgt stageplaatsen voor hun studenten, de secundaire scholen krijgen ondersteuning van ons team.
Het is een primeur voor Vlaanderen, en dus wel redelijk uniek, inderdaad.
Lang. Dat is het minste dat u van mijn dag kunt zeggen, vandaag. Het is immiddels 16 uur geleden dat ik opgestaan ben, en dat op zich is niet noemenswaardig, ware het niet dat dit het eerste moment is van rust in die zestien uur. Deze voormiddag lesgegeven, daarna door de file naar huis om lief op te halen, hem gedropt op school voor een vergadering, zelf ondertussen rap iets gegeten, daarna lampen gekozen, dan een trap gekozen, langs de colruyt gereden, de boodschappen thuis afgezet, naar O. gereden om mijn foto (hoera!), naar de garage achter lief zijn auto, langs school mijn collega oppikken, naar Temse voor een vergadering, naar Sint Amands voor een etentje met collega’s en dan terug naar Gent.
Ik ging nog naar een optreden gaan in Vooruit, maar na tien minuten zoeken naar een parkeerplaats had ik de keuze tussen beginnen huilen en naar huis rijden. En zo komt het dat ik nu in mijn bed lig, luisterend naar de stilte. Zalig is dat, na zo’n hectische dag.
Klijn had het er vorige week over, Michel vertelt vandaag over de eerste aflevering van seizoen 3. Maar hier ten huize is er een beetje verdriet in mijn hart, want House mag niet meer. We hebben nochtans nog drie schijfjes met vier afleveringen liggen. Blinkend, bovenop de DVD-speler, gereed om bekeken te worden. Maar het mag niet zijn.
Misschien is het omdat ik minstens één keer per dag zeg dat House mij kan krijgen. Misschien omdat ik na mijn voorbereidingswerk al huppelend de living binnenwaai, onderwijl zingend van Let’s watch the funny doctor!. Misschien verdraagt hij geen andere grappige man onder het zelfde dak.
Alleszins: kwatongen die beweren dat mijn lief onder de sloef ligt, hebben bij deze het bewijs van het tegendeel. Meneer heeft namelijk beslist dat we genoeg naar de dokter hebben gekeken voorlopig. Op mijn vraag om voorlopig te definiëren was het antwoord een maand. Wat ik vanzelfsprekend op puberaal ooggerol en verbolgen gemompel heb onthaald.
Maar vanavond hebben we dus naar 300 gekeken op de digitale televisie. Niet slecht. Maar minder Hugh Laurie, en dat vind ik persoonlijk een zwaar aan te rekenen minpuntje.
Soms sta ik er niet meer bij stil hoe onlinerig ik wel ben. Zoals vanmiddag, toen een groep studenten bij de meeste zaken die ik noemde (flickr, delicious, facebook,…) naar mij staarden alsof ik chinees sprak. Begin academiejaar. Lot’s of work to do.