Month: December 2007

Ja!

De i.-tunes (i)

Nieuw project alert. Ik heb de gewoonte iedere nieuwe cd die we aanschaffen, sinds een maand of zes, op mijn pc te zetten ook. En als ik eens in de stemming ben voor iets ouds, dan durf ik al eens een plaat uit de kast ook hierop zetten. Het gevolg is een ondertussen redelijks groot muziekbestand, en ik heb de indruk dat ik te vaak dingen vergeet. En altijd naar hetzelfde luister.

Ik heb besloten dat ik eens mijn volledige itunes ga aflopen, te beginnen bij de letter A, te eindigen bij de Z. En als ik iets tegenkom dat de moeite is, dan zal ik het u melden. Niet omdat het u interesseert, maar omdat ik daar toevallig zin in heb. Mwoeha.

ABBA, die stonden helemaal vooraan en die heb ik meteen geskipt wegens disco is alleen mijn ding als ik te veel heb gedronken. En aangezien ik momenteel examenlijsten maak, is dat hoegenaamd niet het geval. Wel blijven aanstaan: Absynthe Minded, met het zeer mooie “New Day”. Een plaat die ik iedereen zou aanraden, eigenlijk, al was het maar uit ietwat misplaatst Gents chauvenisme.

Ook leuk en al maanden niet meer naar geluisterd, zo blijkt: The Afghan Whigs, gesplit in 2001, kort weer bij elkaar in 2006 en ik weet niet hoe het er nu mee gaat, ondertussen. Alleszins: hoera voor Debonair! Wat een beest van een nummer is dat toch.

Neen!

Nacht en dag.

Het was een ex-lief die het me ooit schreef, en hij had het van zijn ex-lief. Wijze woorden, dat zijn het. Dat sommige dingen heel dramatisch lijken als het donker is buiten en je woonkamer enkel verlicht is met wat sfeerlampen. En dat de ochtend de zaken vaak op een heel andere manier belicht.
Er zit minder verdriet in de ochtend dan in de nacht, daar kwam het op neer. Het kan te maken hebben met bezinkingstijd en een nachtje woelen onder een donsdeken. Of gewoon met dat je verder ziet als het licht is buiten.

Het klopt wel, dat weet ik ondertussen. Vandaar dat ik me donderdagavond heb beperkt tot huilen met lange uithalen, in mijn lief zijn troostende armen liggen en slapen in de zetel. Teleurstelling, dat was het overheersende gevoel. En vertwijfeling, woede en een flinke portie pijn. De kleur van zo’n combinatie aan gevoelens is overigens dieprood, maar dat wist u vast al uit ervaring.

Alleszins: ik heb de mail in draft niet verstuurd. Ik heb de post op dit weblog niet gepubliceerd. Ik heb het telefoontje niet gepleegd. En nu het twee keer licht geworden is ondertussen, weet ik dat ik het niet meer ga doen. De boer, hij ploegde voort. En welke janet heeft nu appreciatie nodig.

En toch is er iets veranderd in mijn hoofd. Laten we hopen dat de verkeerde mensen daar niet onder lijden.