Fascinerend, zo’n blogstukjes. Het gedoe over spelletjes spelen (World of Wordcraft, Sims, Second Life), daar heb ik totaal geen boodschap aan, maar het gedeelte over de identiteiten, dat interesseert me mateloos.

De manier waarop mensen zich profileren, het imago dat iemand aanneemt – zowel online als offline – en het gevaar van het behagen als je enigszins goed bent in spiegelen en dingen aanvoelen. Dat is iets heel vreemd om bewust van te worden, dat je persoonlijkheid eigenlijk een groot deel een keuze van jezelf is.

Ik merkte toen ik jonger was (maar niet zoveel jonger, ik heb het niet over 16 zijn, maar over een vijftal jaar geleden) dat ik mijn identiteit spiegelde aan verwachting die mensen over mij hadden. Dat werkte in twee richtingen: als mensen die ik niet graag had verwachtingen hadden, dan deed ik er alles aan om net niet dat te doen. Omgekeerd: als ik iemand leuk vond, dan vormde ik mezelf onbewust naar een persoon die leuk zou gevonden worden door die mens. Of niet meteen leuk eigenlijk, eerder interessant. Tegenwoordig is dat wat minder, aangezien het allemaal wel redelijk gevormd is en een puzzel is geworden die redelijk consequent in elkaar past. Maar toch: ik zet nog altijd in de verf wat ik wil dat eruit komt.

Het is een heel confronterend besef, dat. Als je plots op een dag weet dat je persoonlijkheid op die manier gevormd is, in spiegeling met anderen. In mijn geval werd dat onmiddellijk gevolgd door het besef dat ik veel geluk heb gehad. Met mijn ouders en familie, die inzet en zelfkritiek verwachtten, waaraan ik dan ook voldeed. Semper Magis. De mensen met wie ik — als een toevalligheid — mijn jeugd heb doorgebracht en die me geëngageerd hebben gemaakt, en iemand die nadenkt over de dingen. Omdat dat was wat op dat moment verwacht werd in die vriendenkring. Maar ook ex-liefjes en vroegere vijanden, die me een interesse voor muziek hebben aangesmeerd, of aan het lezen hebben gebracht, me bewust hebben gemaakt van zwakke kanten in mijn karakter. Zwakke kanten die ik even heb geëxploreerd maar dan zo veel mogelijk naar de randen en uithoeken van mijn persoonlijkheid heb verwezen.

Want dat is het volgens mij: een persoonlijkheid, die selecteer je zelf. Je ontwikkelt bepaalde zaken, je onderdrukt andere zaken. Je pikt dingen op, stoot dingen af en uiteindelijk komt het altijd hierop neer: je bent wie je kiest te zijn.

Online persoonlijkheden passen in datzelfde beeld. Je schuift op een blog (of een facebookprofiel of whatever) zaken naar voor waarvan je denkt dat ze aangenaam/interessant/provocerend/uitdagend zijn. Dingen die je misschien in eerste instantie minder bent, maar wel wordt door ze consequent vol te houden.
Ik heb het ooit al eerder geschreven:
Het is met woorden nog makkelijker een beeld van jezelf te schilderen dan in het echte leven. Je creëert een geschreven realiteit en je boetseert die vervolgens zoals je zelf wilt.

Dus ja, ik ben wel erg overtuigd van Michel zijn laatste paragraaf:
Oh, en voor de rest, eigenlijk: alles is een illusie. Er is geen ik, er is geen u, we maken onszelf wijs dat er een ik en een u is. Er zijn geen identiteiten, laat staan virtuele identiteiten. Zo.