Daar stond ik, met mijn 1,60 euro gepast geld. Want ik weet ondertussen dat tramchauffeurs enigszins geagiteerd geraken van briefjesgeld en teruggeven, en ik doe altijd mijn best om mensen niet te ergeren. Gepast geld dus, dat ik graag beliefde om te ruilen voor een tramkaartje. Mijn “Mag ik een kaartje, meneer?” werd echter bruut genegeerd en ook het daarop volgende “Pardon…euhm…meneer?”(3x), dus bedacht ik dat hij misschien wilde wachten tot aan de volgende halte. Want ook al lijkt trambesturen niet zo moeilijk, ik kan me voorstellen dat de vooruit-achteruit-remmen-luid bellen-knopjes opperste concentratie vereist. Ik wachtte dus, en toen de hermelijn stilstond aan de volgende halte tikte ik — heel zacht, ik ben een dame — op het venstertje en sprak: “Excuseer meneer, mag ik een kaartje kopen alstublieft?”. Waarop de man me met moordlust in de ogen bekeek en snauwde: het is 75 euro. Ik keek hem denk ik aan als een koebeest wiens hooibaal plots wordt weggenomen zonder reden want hij gromde: “ge zijt aan het zwartrijden é, juffrouw. Dat kost 75 euro.”
Waarop hij zich weer omdraaide. Maar niet alvorens mij toegebeten te hebben dat ik moest afstappen, want ik had niet betaald.
*gasp*
Blijkt: in Gent kan je sinds kort niet meer op de tram betalen, maar moet je dus een ticket van tevoren kopen aan de halte, in een automaat die ik echt niet had gezien. En dat moet ik blijkbaar zomaar weten.
Ik ben van de tram gestapt, naar de halte, heb daar gezien dat ik ook per sms kon betalen, ben weer op de tram gestapt en heb ostentatief in het zicht van de chauffeur een sms gestuurd. Gepikeerd dat ik was.
Toen hij tien minuten later op de Nederkouter zijn plaats verliet en uitstapte om een vrachtwagenmeneer die in de weg stond de huid vol te schelden (en terloops een middenvinger op te steken), kon ik niet anders dan hopen dat deze tramchauffeur warme kerstdagen tegemoet gaat en uitgerust aan 2008 kan beginnen. En ook dat hij tijdens het shoppingweekend niet moet werken, want anders gaan er ongelukken gebeuren.