Day: December 20, 2007

Neen!

Kerstagressie.

Daar stond ik, met mijn 1,60 euro gepast geld. Want ik weet ondertussen dat tramchauffeurs enigszins geagiteerd geraken van briefjesgeld en teruggeven, en ik doe altijd mijn best om mensen niet te ergeren. Gepast geld dus, dat ik graag beliefde om te ruilen voor een tramkaartje. Mijn “Mag ik een kaartje, meneer?” werd echter bruut genegeerd en ook het daarop volgende “Pardon…euhm…meneer?”(3x), dus bedacht ik dat hij misschien wilde wachten tot aan de volgende halte. Want ook al lijkt trambesturen niet zo moeilijk, ik kan me voorstellen dat de vooruit-achteruit-remmen-luid bellen-knopjes opperste concentratie vereist. Ik wachtte dus, en toen de hermelijn stilstond aan de volgende halte tikte ik — heel zacht, ik ben een dame — op het venstertje en sprak: “Excuseer meneer, mag ik een kaartje kopen alstublieft?”. Waarop de man me met moordlust in de ogen bekeek en snauwde: het is 75 euro. Ik keek hem denk ik aan als een koebeest wiens hooibaal plots wordt weggenomen zonder reden want hij gromde: “ge zijt aan het zwartrijden é, juffrouw. Dat kost 75 euro.”

Waarop hij zich weer omdraaide. Maar niet alvorens mij toegebeten te hebben dat ik moest afstappen, want ik had niet betaald.

*gasp*

Blijkt: in Gent kan je sinds kort niet meer op de tram betalen, maar moet je dus een ticket van tevoren kopen aan de halte, in een automaat die ik echt niet had gezien. En dat moet ik blijkbaar zomaar weten.
Ik ben van de tram gestapt, naar de halte, heb daar gezien dat ik ook per sms kon betalen, ben weer op de tram gestapt en heb ostentatief in het zicht van de chauffeur een sms gestuurd. Gepikeerd dat ik was.

Toen hij tien minuten later op de Nederkouter zijn plaats verliet en uitstapte om een vrachtwagenmeneer die in de weg stond de huid vol te schelden (en terloops een middenvinger op te steken), kon ik niet anders dan hopen dat deze tramchauffeur warme kerstdagen tegemoet gaat en uitgerust aan 2008 kan beginnen. En ook dat hij tijdens het shoppingweekend niet moet werken, want anders gaan er ongelukken gebeuren.

Ja!

I love the girls.

Het staat, dankzij de enige man die ik ken die op de hoogte is van dit soort muziek, al op mijn gsm. Maar u kunt dus nu — hoera! — ook meegenieten van de controversiele eurosong-kandidaat voor Moldavia.

Alexandru Bognibov, I love the girls. Het tweede liedje op deze link. Luister vooral naar de tekst. In your face, Sergio!

Van een ander

Een beetje blond.

Mijn god, soms ben ik zo een wijf dat ik er zelf niet goed van ben. U kent het wel: zo een echt meiske met romantiek en elegante manieren en hippe schoenen, gilletjes slakend en vol levensvreugde. Het soort vrouw dat een mens al eens kan aanschouwen in de Flair, in een reportage over vrouwelijke bloggers, bijvoorbeeld. Ik heb neen gezegd, maar alleen omdat ik niet kon op de dag van de fotoshoot (vandaag! vandaag had de dag kunnen zijn dat ik een glamourgirl werd!). Dezelfde reden als haar, vaneigens. We hadden nochtans uitgekeken naar een echte styliste die ons haar ging leggen. Damn you, dayjobs!
Deze juffra was trouwens ook gevraagd. Maar aangezien dat wel eens de pooowst naar haar site zou kunnen lokken, was het geen optie. Het plan is wel waterdicht, maar ge moet het ook niet zoeken natuurlijk. Ik gebruik ook altijd in reflex het woord pooowst sinds een paar weken, en ik ben niet de enige. In 2009 in de Vandale? Dan hebt ge het pas gemaakt, vind ik, als uw woord in Vandale komt.

Anyhoew. Een wijf dus, ik. Ik ben vorige vrijdag met dingske met het verse kapsel naar de brolboekenbeurs in Flanders Expo geweest. Niet veel soeps: boeken zijn duidelijk way out, terwijl scrapspullen de hit van de winter zijn. Spijtig dat ik zo’n kluns ben met lijm en glitters of ik was er zelf ook al mee begonnen. Ik heb wel een paar zelfbouwknutselbeesten gekocht en daar een aantal jongens gelukkig mee gemaakt. Dacht ik, want alleen J. heeft uiteindelijk zijn giraf meegenomen. Ondankbaar zijn ze, die mannen van tegenwoordig.

(Wat is dat met die neiging om af te dwalen vandaag? Ik lijk Tom wel. Ah neen, dat is niet waar want ik heb ook witruimte in mijn teksten en mijn contactformulier wordt wel gebruikt. Dat scheelt al snel een plaats in een klassement)

Wel, die avond in Flanders Expo werd mijn innerlijke Paris Hilton te dominant en heb ik dus — voor 2,95 euro– Bergdorf Blondes gekocht. Think Bridget Jones maal vijfhonderd. Het erge aan de hele zaak is dat ik dus absoluut verslingerd ben aan het vodje in kwestie. En ik moet er vaak luidop door lachen. Laat ons eerlijk wezen: het is lang geleden dat Jeroen Brouwers dat nog eens heeft klaargespeeld.

Het enige probleem is dus dat een respectabel mens eigenlijk, credibiliteitsgewijs, niet met zo’n boek gezien mag worden. Dus moet ik thuis lezen. Tenzij iemand de kaft van een moeilijk boek kan missen om mijn chick lit te camoufleren?