Binnen een paar dagen zijn wij drie jaar samen. Drie jaar geleden, dat was een avond die eindigde aan de ruit van een bakker. Ergens in Gent (we verraden vanzelfsprekend niet waar precies) is er namelijk een ruit waar je vanaf een uur of vijf op kunt tikken. Een bakkersgast doet dan de ruit open en verkoopt croissants, recht uit de oven. Hij was zeer zwaar onder de indruk van het feit dat ik zo’n dingen wist, toen. Mijn coolheid steeg meteen een paar ferme punten.

De tocht was voorheen langs het oord der verderf op de vlasmarkt gegaan en nog eerder langs het gouden hoofd gepasseerd. En de avond was begonnen met een date in zijn — overigens indrukwekkend proper opgeruimde — huis met een fles wijn en The Office. Die fles wijn, die kwam uit mijn auto en hij was ze daar vergeten na een kwis.

Een kwis in mijn thuisdorp, waar ik hem en een paar andere muziekgenieën mee naartoe had genomen. We hebben heel erg gewonnen, die avond. Zo lijk met 5000 punten voorsprong en al.
En ik wist toen helemaal niet dat hij niet graag kwist. Echt niet. Het is dus bij de ene keer gebleven, ondanks herhaaldelijk aandringen van mijnentwege. Eens de vrouw versierd is, is er geen reden meer om te doen alsof, denk ik.

Tot vanavond, want hij gaat eindelijk nog eens mee. Een moment van zwakte? Onoplettendheid? Of zou hij ook bedacht hebben dat het bijna drie jaar geleden is dat we de vorige keer samen een kwis hebben gewonnen?