Alles van waarde is weerloos
Belgacom TV valt al een half uur constant weg, hier. Blokjes, haperend beeld, storing. Ik heb de decoder opnieuw opgestart, maar dat lijkt niet echt te werken.
Net nu. Net nu ik ging weten of Bruno echt met Kim vogelt. Ik heb hier een week naar uitgekeken, weetwel.
Zo-ho, beste kijkbuiskindertjes. (Kijk, deze zin was zowaar een exemplaristisch voorbeeld van grappig bedoeld edoch weinig creatief taalgebruik. Doet u mij vooral een proces aan. Exemplaristisch voorbeeld is trouwens een tautologie. Ja, ook ik heb op de Blandijn gezeten. Ik was jammer genoeg gebuisd, dus ik kan slechts kandituriaal linguistisch hoogdravend wezen. Kandituriaal is trouwens een woord dat ik zonet zelf heb uitgevonden en dat kan allemaal zomaar, want dit is mijn weblog. Mokerhamer! Doucheluis! Paasvijgen! Het is helemaal niet zo moeilijk, en ik zou er zelfs een beetje vrolijk van worden als ik niet zoveel rugpijn had)
Maar terzake, kijkbuiskindertjes. Een etmaal heb ik mijn rug gedraaid en het Vlaamse internet staat op zijn kop en ik was weer niet mee. So far voor vinger aan de pols. Bart is waarschijnlijk Feys, dus daar zijn we ook al weer vanaf. Nu nog uitzoeken wie die dekselse Vijs was, en we zijn er helemaal. *Ik* weet het, maar het interesseert u waarschijnlijk nauwelijks, dus ik zeg het lekker niet.
Er zijn ook twee nieuwe kijkcijferkanonnen, zo blijkt, en ze zijn dat geworden door de beproefde methodiek nijst. Dat is niks om u voor te schamen, Tom is ook op die manier populair geworden (heeft u trouwens al op hem gestemd, ondertussen? Het wordt tijd é). De methodiek nijst was natuurlijk geschreven met humor en zelfrelativering, en het enige grappige aan de nieuwe helden van de blogosfeer is hun jammerlijk falende poging tot zelfspot. Aandoenlijk. Sommige mensen denken dat het van voorbijgaande aard is, die populariteit, maar zeg nu zelf: had u gerekend op 17 reeksen van De Kampioenen?
En de meerderheid is het er ondertussen tot slot over eens: dit weblog verdiende geen nominatie. De meerderheid is het er ook over eens dat mijn lief wel op de shortlist hoorde in die andere wedstrijd. Dus als we nu eens die twee dingen omruilen? Zou dat Pax mediasgewijs te regelen vallen?
Tijd voor een bad en een pijnstiller.
Ik heb een cake gebakken.
Ik heb soep gemaakt.
Een mens zou denken dat de dingen dan beter gaan, maar ook dat blijkt niet te kloppen.
En zoals zo vaak in mijn uren van desillusie, spelen er andermans zinnen door mijn hoofd.
Het soort ontgoocheling dat je als kind hebt als je van de trampoline op de begane grond springt: niets blijft duren en dat voel je aan je knieën.
Het spreekt voor zich dat ik alweer niet weet waar ik het vandaan heb. Maar doet het er eigenlijk toe? Ik dacht het niet é.
Maar goed. Gelukkig zij die zich omgeven weten met lieve mensen die troostende woorden spreken, als helende zalf op gekneusd zelfvertrouwen. Dank. Ik ga nog een taart bakken.
Mjah. Ik vrees dat ik minder sportief ben. Hij had het echt verdiend. En er zijn nog mensen die het echt verdiend hadden. Tim, Bert, Seppe, Thomas, Dries en Tim.
Conclusie: dat boekske komt hier niet meer binnen.
Gisteren van negen uur ‘s morgens tot elf uur ‘s avonds lessen voorbereid, en op die tijd 18 uur voorbereid. Zeer goed, nog 9 uur te gaan en mijn week is helemaal ok.
Evenwel: 14 uur pc-werk heeft mijn rug de doodsteek gegeven, geloof ik. Het was al niet zo goed door het veel te zachte hotelbed en het te veel rondlopen in Oostende, en nu is het helemaal om zeep. En daar heeft een voltaren voor het slapengaan niks aan geholpen. Slapen-gedeelte was sowieso niet om over naar huis te schrijven. Grmpf.
U heeft er geen gedacht van hoe graag ik nu nog een pijnstiller of twee zou slikken en opnieuw in mijn bed zou willen kruipen. Evenwel: als ik lessen mis, dan moet ik ze inhalen. En mijn schema zit propvol tot nieuwjaar, en na nieuwjaar zijn er examens, dus tegen dan moet alles rond zijn. Geen optie dus. Ik voel het: dit wordt een excellente week.