Het gaat mij niet, de laatste dagen. Moe, veel pijn en vooral: een zwaar gemoed. De avonden zijn te donker, de dagen te koud. En ik kan dan niet anders dan constant aan vorig jaar denken. Vorig jaar zaten we op de cameretten-rollercoaster enerzijds, met heel veel vreugde en emoties en plezier. En was het aan de andere kant ook een tijd van vreselijk veel onzekerheid en verdriet.

W. die plots niet meer wakker werd na een routine-operatie. Ongeloof vooral, machteloosheid. En verdriet. Niet alleen eigen verdriet, maar ook en vooral dat van veel mensen die al zoveel jaren dicht bij mij staan. Als ik mijn ogen sluit, zie ik telkens de gezichten van zijn maten, zijn lief, zijn ouders op de begrafenis. Mijn hart breekt nog elke keer opnieuw.

Volgende dinsdag is het een jaar dat hij er niet meer is.