Half vijf deze namiddag, Sint-Pietersstation. Drijf de snelheid op voor meer actie, of zie het artikel + filmpje hierzo.
Joke heeft dezelfde dingen gezien als ik, dat weet ik nu wel zeker. En net als ik was ze waarschijnlijk een beetje op haar teer vrouwenhartje getrapt. Hier op Kerygma hebben we echter een duidelijke strategie om met zulke situaties om te gaan:
1. We schrijven een lange rant waarin we onszelf verdedigen en andere mensen lelijke dingen noemen. Vervolgens bewaren we die rant in het documentje “stukjes niet geschikt voor weblog”. Daar zit zelfs een paswoord op.
2. We vallen Michel wat lastig op de googletalk, en zagen een beetje over dat het toch wel kak is allemaal en dat we wensten dat we nooit genomineerd waren geweest.
3. ‘s avonds voor het slapengaan zeggen we tegen ons lief: ze pesten mij en ik ben droef. En dan antwoordt het lief dat wij de enigste weblog hebben dat door hem gelezen wordt, dus dat het niet anders dan excellent kan zijn.
4. Wij besluiten, ondanks onze nuchtere aard, niet te twijfelen aan de oprechtheid van die woorden en gaan met gerust gemoed slapen.
5. Twee dagen later herleiden we de rant tot de essentie en doen een mededeling aan al wie de afgelopen dagen op virtuele vrouwenharten heeft getorten:
Ik heb de nominatie gekregen doordat ik bij de juiste juryleden op schoot ben gaan zitten, lieve woorden in hun oor heb gefluisterd en onderwijl op hun been heb gewreven. En dat was nog maar het begin. Ge moet niet vragen wat wij allemaal hebben moeten doen om Gentblogt erbij te krijgen, het was niet proper, dat kan ik u verzekeren. En ik weet dat ik dat niet mag doen, maar ik wilde zo graag genomineerd zijn en ik wist dat het mij ontbrak aan vlotheid, schrijfstijl, creativiteit, dynamiek, lay-outkennis en humor. En zo heb ik dus slinks uw rechtmatige plaats afgepakt. Sorry. Volgend jaar moet u het ook zo eens proberen, het werkt!
Hoh. Ik realiseer me daarnet dat ik twee uur naar een instortend postgebouw heb staan kijken met Anton Coene. En dat ik hem dus maar half had herkend. Heb ik twee uur staan peinzen: ik ken die gast, maar ik kan hem niet plaatsen. Nu dus wel.
Sorry, Anton! Volgens mij zijt ge gegroeid sinds de laatste keer dat ik u heb gezien.
We hebben zonet een zeer korte weekendtrip in Oostende achter de rug, waarover later meer…om de voor de hand liggende redenen. Maar allereerst even dit: mijn lief is veruit het grootste kieken dat ik ken. No kidding. Dat verklaart meteen waarom we ons weekendje daarnet afsloten met het ingeven van Gelijkheidstraat, Oostende op Eva-de GPS. En waarom mijn wederhelft tien minuten later in een conversatie verwikkeld was met een mevrouw die haar enthousiasme nauwelijks de baas kon toen bleek dat de voordeur van The Block effectief open stond.
– Het ziet er veel schoonder uit dan op den televies é madammeken.
– Ja, meneer, dat vind ik ook, op de televies ziet ge dat toch niet gelijk dat t moet. Zou Bruno hier zijn peisde?
– Ik zoe’t nie weten, maar er staat wel nen auto hé. Ge kunt misschiens eens gaan kijken boven.
*exit vrouw, richting eerste verdiep. Spot op haar gegeneerd met de ogen draaiende echtgenoot die haar tot normaal doen aanmaande*
Ik denk dat ik zijn dagelijkse dosis valium weer eens ga moeten opdrijven binnenkort.
