Month: October 2007

En al

Soms.

Michel schrijft over treinen die hij misschien gemist heeft en ik moest denken aan gisterenavond. Wij zijn momenteel papieren aan het verzamelen voor de fameuze renovatie-premie en die wordt – onder andere – toegekend op maximum inkomen van 3 jaar terug. Logischerwijs zouden we die dus nog proberen aanvragen in 2007, aangezien carrières evolueren in de financieel positieve zin, normaal gezien. Gisteren echter tot de conclusie gekomen dat we beter kunnen wachten tot 2008, aangezien mijn jaarloon in 2004 ongeveer 10.000 euro hoger lag dan in 2005. 2004, dat was op de fabriek. 2005, dat was op school. Het was even slikken, moet ik zeggen.

Flashback naar halverwege 2004. Ik was mijn werk zeer grondig beu, in die tijd. Eigenlijk al ruim een jaar op dat moment. Ongelukkig, verveeld, vreselijk geambeteerd. Maar het is niet gemakkelijk om weg te gaan, zo bleek: er was werkzekerheid, er was een relatief comfortabele job, veel verlof (40 dagen!), veel sociale voordelen, veel geld en ik had een paar bijzonder fijne collega’s. De meneer waarmee ik een bureau deelde was bijvoorbeeld een rustige mens die veel over koken wist: zo heb ik mijn collega’s graag. Ik maakte mezelf ondertussen al maanden wijs dat het allemaal zo erg niet was en dat het ergens anders niet beter zou zijn.
Maar in de zomer begon het echt onmiskenbaar te worden: op de eerste dag van mijn vakantie werd ik al misselijk bij de gedachte dat ik drie weken later opnieuw zou moeten gaan werken. En besloot ik te solliciteren. Twee sollicitaties, en ik kreeg bij allebei de job aangeboden.
De eerste job was bij een groot consultancy-bedrijf. Internationaal en nationaal werk, telkens opdrachten van 6 tot 8 weken, maar met een vast contract van onbepaalde duur. En de firma verhoogde mijn loon van dat moment meteen met 20%. Mogelijkheid tot doorgroeien, carrière, een auto, allerlei extra-legaals…the works. Ik denk dat het een job was daar waar veel jonge ambitieuze mensen van droomden.
De tweede job was een contract van een academiejaar, op de school waar ik nu werk. Er was (relatieve) zekerheid over een tweede jaar, maar 100% kon men mij niet geruststellen. Het loon was (zoals hierboven al gezegd) een stuk minder en er waren geen sociale voordelen: weg groepsverzekering, hospitalisatieverzekering, maaltijdcheques,…

Enige soulsearching later heb ik voor optie twee gekozen en nu, drie jaar later heb ik daar nog steeds geen spijt van. De afgelopen drie jaar ben ik geen enkele keer gaan werken tegen mijn zin. Ik ben zielsgelukkig met wat ik doe en kan veel meer aan dan vroeger. Mijn werk geeft mij energie om andere dingen te doen, ik ben er 24/7 mee bezig. En ik ben content.

Dat heb ik mezelf gisteren toch even moeten voorhouden: dat ik gelukkig ben, en met optie 1 nooit zo gelukkig was geweest. Want heel even dacht ik: als ik optie 1 had genomen, dan woonde ik waarschijnlijk nu in een loft vol designspullen waar we nu alleen van kunnen dromen.
Maar dan dacht ik onmiddellijk aan wat ik zou missen. De uitgelatenheid van mijn studenten. Het constante contact met piepjonge, idealistische gasten. Mijn werk heeft mij ook de mens gemaakt die ik nu ben: gedreven, enthousiast en met een heel breed zicht op de wereld. En mijn lief zou nooit verliefd geworden zijn op de carrière-vrouw die ik zou geworden zijn. Ik zou nooit met Het Project gestart zijn, ik zou zoveel mensen die ik nu zo graag om me heen heb, nooit gekend hebben.

En dat, lieve vrienden, is de kern van de zaak: you win some, you lose some. En als wat je hebt verloren in het niet valt bij wat je hebt gewonnen, dan heb je goede keuzes gemaakt.

projecten

Maar zoetjen toch.

Hahahahahahahahahahahahaha.
*haalt adem*
Hahahahahahahahahahahahaha.

Hij zegt:

Ik ga blij zijn als we erin wonen en alle zorgen voorbij zijn.

Dat is zo schattuh, die naïviteit. Ik had ook helemaal idealistische beelden over verhuisd zijn en eens de dozen uitgepakt waren rustig in mijn zetel te zitten. Het is een beeld dat ik heb opgegeven, ondertussen, en ik heb me erbij neergeled dat ik de komende 5 jaar waarschijnlijk die rust nog niet zal kennen. Om maar iets te zeggen: we hebben ondertussen al een paar weken geen verwarming (lees: we hebben nooit verwarming gehad, we missen ze sinds een paar weken) en maandag is onze loodgieter geweest om een nieuwe ketel en boiler te installeren. Eerst oude boiler afkoppelen (dat was een aparte, op elektriek), dan de nieuwe ketel beginnen aansluiten en dan oepsie, telefoon voor een dringende herstelling, ik kom volgende maandag terug.

Wij hebben nu nog steeds geen verwarming, en we hebben ook geen warm water meer. Hoera! Dus ik douche bij de mama en de papa, en de lieve buren.

Volgende maandag, inderdaad. Ik hoop echt dat die mensen met de dringende herstelling een meter water in de kamer van hun pasgeboren bloedjen hadden staan, want anders vind ik dat dus geen excuus om mij een week zonder hygiënische faciliteiten te zetten.

Het eindigt niet als ge verhuist. Het begint pas dan.

werk

Vijf.

Neen, ik heb niet opeens vijf kaarten voor de BIS-beurs. Ze zijn trouwens bijna weg, die kaarten. Nog eentje als iemand nog op zoek is.

Maar vijf is het aantal keer dat ik de oefening van vandaag al gegeven heb: vier keer vorig jaar, en nu dus de eerste keer dit jaar. Telkens een beetje anders, dat wel, afhankelijk van de richting waarin ik het geef. Iedere groep studenten is immers anders en de ene groep heeft al wat meer ICT-ervaring dan de andere. Maar goed. Het gaat over een serieuze workshop tekstverwerking van drie uur, en het is niet gemakkelijk: opmaakprofielen, daar nummering op verschillende niveau’s aan koppelen, secties en dan aparte kop- en voetteksten en lay-out in verschillende secties, automatisch aangemaakte inhoudstafels,…dat soort dingen. Drie uur zwoegen en zweten.

Het eerste jaar dat ik die les gaf, was ik achteraf echt niet content. De groep was groot, de studenten zeer hyperkinetisch (actieve LO-ers, het is wat). Ik had zo het gevoel dat ik veel te veel moest doceren en dat de studenten veel te weinig oefenden. En dat er niet genoeg structuur inzat, dat ook.

En dus heb ik vorig jaar een mega-grote-oefening gemaakt. Vier pagina’s instructies, stap voor stap, telkens afgewisseld met heel korte demonstratiemomenten. Dat bleek de manier te zijn waarop een dergelijke les wel werkt, maar dan heb ik dus vier keer aan die oefening moeten schaven: hier een instructie bij, daar iets weg, hier een beetje meer uitleg, daar een volgorde veranderd. En vandaag heb ik de oefening dus gegeven en het was 2,5 uur lang zoals ik het wilde: op het einde hadden ze het allemaal door, ze zijn allemaal 2,5 uur met hun computer bezig geweest en er was zelfs verwondering op sommige momenten (die automatische inhoudstafel, als dat werkt, dan vinden ze dat fantastisch. Ojo, zo helemaal vanzelf en al). De oefening is dus af en dat geeft ongelooflijk veel voldoening.

Dat de 3e jaars volgend jaar ook met Openoffice.org beginnen werken, en ik dus moet herbeginnen, vergeet ik nu even voor het gemak. Vandaag is vreugde.

mediagedoe

Eindelijk erkenning.

Vanavond in De Slimste Mens kunt u te weten komen hoe mijn familienaam luidt, zo heb ik vernomen. Het antwoord is fout, de naam is juist, maar ik ben toch redelijks benieuwd…

Zal ik morgen nog wel op straat kunnen zonder herkend te worden?