Month: October 2007

Neen!

Egoïsme.

De stemming was vrolijk, deze ochtend. We waren in Oudenaarde, voor een verschrikkelijk interessante spreker. Wij, dat zijn 14 laatstejaars en ikzelf.
We waren met een paar auto’s samen van Gent en Ronse gekomen, en hadden daar afgesproken. En toen de laatste auto aankwam, was de stemming plots minder vrolijk. Eén van de studentes stapte uit, grote zonnebril op de neus en met een gigantisch gips verband rond haar knie en been. Hersenschudding, schaafwonden overal, knieschijf verschoven. Totaal onnodig te zeggen dat ik enigszins verbolgen was dat ze in die toestand toch naar de sessie kwam, maar goed. Ze wilde niet naar huis, en ze is natuurlijk oud genoeg om dat zelf te beslissen. Haar aanwezigheid was echter niet het enige dat me zorgen baarde, de oorzaak van haar kwetsuur maakt me fysiek misselijk.

Gisterenmiddag is ze door een auto de pas afgesneden met de brommer en lelijk gevallen. In de stad. De auto die haar heeft doen vallen en de tientallen auto’s die daarna passeerden zijn allemaal voorbijgereden. Dat was lastig, want ze moesten uitwijken voor haar brommer die op de straat lag. Maar niemand is gestopt, niemand heeft geholpen. Ze is uiteindelijk met de brommer naar haar kot gereden en is ‘s avonds door een vriendin achterop de fiets naar spoed gebracht.
Maar dat niemand dus tien minuten tijd kon missen om haar te helpen terwijl ze daar gekwetst op de grond lag, daar ben ik nu al heel de dag gewoon ziek van.


What the f* is wrong with the world, zeg?

Ja! vriendjes

Cameretten 2007.

Na de avonturen van vorig jaar volg ik Cameretten op de voet, dat spreekt voor zich. De halve finalisten van zijn bekend, en er is één Belg bij, Steven Gabriëls. Het doet me zeer dat de TBJ-vrienden het niet gehaald hebben…ze zijn nochtans uitstekend bezig.
Bij de andere (Nederlandse) halve finalisten zie ik echter één naam staan ronken die ik ken, en waar ik overigens helemaal wild van ben. Ik waag me dan ook aan een kleine voorspelling, zonder de andere halve finalisten te zien.

Henry van Loon gaat Cameretten winnen dit jaar. Omdat hij het verdient, jawel. Iedereen die er was, die keer in de bal, knikt nu bevestigend.

eten

Single food, comfort food.

Ik eet alleen vanavond, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen recht heb op lekker eten. Ik had geen zin in koken met een gsm en een mobilette (lol van mijn lief, trouwens, voor er weer iemand ze pikt en in de humo publiceert. Which reminds me dat ik de humo moet kopen om te kijken of vriend Pieter gelijk had in zijn verontwaardiging en indien ja: een verbolgen lezersbrief schrijven. Of neen, wacht, ik heb een weblog. Wat een voordeel, eigenlijk: ik kan schrijven wat ik wil, ik beslis zelf of het gepubliceerd wordt en ik moet geeneens postzegels gaan kopen. Life is good.)
Terzake. Geen pizza dus, en geen zin om veel werk te doen. Dus ging ik voor mijn favoriete broodbeleg en mijn favoriete soep. Het eerste op een toastje, het tweede in mijn soepkom.

Caviar d’aubergine, dat is het broodbeleg, en het is zo simpel als maar kan zijn: oven vollen bak zetten, aubergine in twee snijden en met olijfolie begieten. Aubergine in de oven, 10 minuten wachten en dan een teentje geperste knoflook erover en peper en zout.
Nog tien minuten in de oven, alles uit het vel lepelen en de mixer inzetten.

De soep is zo mogelijk nog eenvoudiger: een kom tomaatblokjes van de colruyt (uit de vriezer, jawel), water, een knor-blokske, een schep provencaalse kruiden en een ajuin laten koken. Mixen en er daarna een bosje gesnipperde lente-uitjes bijroeren. Afwerken met versgeschaafde pecorino of parmesan.

Yummie.

werk

Sneltrein.

Het leven lijkt de laatste weken als een sneltrein aan me voorbij te razen. Hup, het is september. Ik blink met mijn ogen en het is al oktober. En dan heb ik opeens 450 nieuwe gezichten zien passeren in de afgelopen maand.

Vierhonderd-vijftig. Dat zijn er veel hoor.
Ik herken hun gezichten al, ondertussen. Ik weet in de gangen al welke van mij zijn en welke niet. Niet dat het veel uitmaakt, ik glimlach naar iedereen een goeiemorgen.
De eerstejaars hebben dezelfde ontreddering op hun gezicht als ikzelf: het is allemaal zo nieuw, het gaat allemaal zo snel en er zijn zo veel prikkels dat het haast niet bij te houden is. Ik moet wennen aan het grote lokaal waar mijn stem niet dragend genoeg voor is als ik gewoon praat (45 PCs, tot 60 studenten. Ze maken allebei lawaai), ik moet wennen aan eerstes en hoe die anders zijn dan de mij vertrouwde bijna afstuderenden. Nog een paar weken, en dan ben ik ook dat gewoon.

Ik maak me sterk dat ik de helft ervan tegen nieuwjaar bij hun naam kan aanspreken, maar het is allemaal een beetje overweldigend nu op het moment.

Ja!

Moede gulder niet sparen toch?

Deze middag met mijn lief weest lunchen en daarna een snel tripje naar de Bilbo gemaakt. Vijftien minuten later stonden we buiten met een beetje nieuw luistervoer:

* Babyshambles – Shotters Nation. Ok, Pete is een gigantische dopehead, maar die gasten kunnen echt wel muziekskes spelen. En ik zit al maanden heel luid mee te zingen in de auto met Deliverance.
* Rufus Wrainwright – Want One. Om bij te werken is dat nodig, somtijds.
* Sebadoh – The Freed Man. Omdat Sebadoh vroeger één van mijn favoriete groepkes was. En dat is puur jeugdsentiment dus. Maar wel bitchin goed jeugdsentiment, natuurlijk. Er staan 52 liedjes op, waarvan maar vijf die langer dan 2 minuten duren.
* Goose – Bring it on. Support your local heroes, het is een motto bij ons thuis. Weinig groepkes van hier die wij niet in huis hebben. Zelfs de nieuwe Sarah Bettens, maar dat was niet vrijwillig.
* The White Stripes – Icky Thump. Eigenlijk zou iedereen alles van de white stripes in huis moeten hebben. Vandaar.
* Gossip – Standing in the way of control . Omdat mijn lief zei dat ik dat wijs ging vinden. het kan ook zijn dat hij hem gewoon zelf wilde.
* The Cribs – Men’s needs, woman’s needs, whatever. Men’s needs is alvast een wijs liedje en ik ben benieuwd naar de rest.

We kunnen er weer efkes tegen aan, zie.

Update: Editors! ik was vergeten dat we ook een Editors-cd gekocht hadden. Silly me.