De stemming was vrolijk, deze ochtend. We waren in Oudenaarde, voor een verschrikkelijk interessante spreker. Wij, dat zijn 14 laatstejaars en ikzelf.
We waren met een paar auto’s samen van Gent en Ronse gekomen, en hadden daar afgesproken. En toen de laatste auto aankwam, was de stemming plots minder vrolijk. Eén van de studentes stapte uit, grote zonnebril op de neus en met een gigantisch gips verband rond haar knie en been. Hersenschudding, schaafwonden overal, knieschijf verschoven. Totaal onnodig te zeggen dat ik enigszins verbolgen was dat ze in die toestand toch naar de sessie kwam, maar goed. Ze wilde niet naar huis, en ze is natuurlijk oud genoeg om dat zelf te beslissen. Haar aanwezigheid was echter niet het enige dat me zorgen baarde, de oorzaak van haar kwetsuur maakt me fysiek misselijk.
Gisterenmiddag is ze door een auto de pas afgesneden met de brommer en lelijk gevallen. In de stad. De auto die haar heeft doen vallen en de tientallen auto’s die daarna passeerden zijn allemaal voorbijgereden. Dat was lastig, want ze moesten uitwijken voor haar brommer die op de straat lag. Maar niemand is gestopt, niemand heeft geholpen. Ze is uiteindelijk met de brommer naar haar kot gereden en is ‘s avonds door een vriendin achterop de fiets naar spoed gebracht.
Maar dat niemand dus tien minuten tijd kon missen om haar te helpen terwijl ze daar gekwetst op de grond lag, daar ben ik nu al heel de dag gewoon ziek van.