Day: October 17, 2007

eten

Single food, comfort food.

Ik eet alleen vanavond, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen recht heb op lekker eten. Ik had geen zin in koken met een gsm en een mobilette (lol van mijn lief, trouwens, voor er weer iemand ze pikt en in de humo publiceert. Which reminds me dat ik de humo moet kopen om te kijken of vriend Pieter gelijk had in zijn verontwaardiging en indien ja: een verbolgen lezersbrief schrijven. Of neen, wacht, ik heb een weblog. Wat een voordeel, eigenlijk: ik kan schrijven wat ik wil, ik beslis zelf of het gepubliceerd wordt en ik moet geeneens postzegels gaan kopen. Life is good.)
Terzake. Geen pizza dus, en geen zin om veel werk te doen. Dus ging ik voor mijn favoriete broodbeleg en mijn favoriete soep. Het eerste op een toastje, het tweede in mijn soepkom.

Caviar d’aubergine, dat is het broodbeleg, en het is zo simpel als maar kan zijn: oven vollen bak zetten, aubergine in twee snijden en met olijfolie begieten. Aubergine in de oven, 10 minuten wachten en dan een teentje geperste knoflook erover en peper en zout.
Nog tien minuten in de oven, alles uit het vel lepelen en de mixer inzetten.

De soep is zo mogelijk nog eenvoudiger: een kom tomaatblokjes van de colruyt (uit de vriezer, jawel), water, een knor-blokske, een schep provencaalse kruiden en een ajuin laten koken. Mixen en er daarna een bosje gesnipperde lente-uitjes bijroeren. Afwerken met versgeschaafde pecorino of parmesan.

Yummie.

werk

Sneltrein.

Het leven lijkt de laatste weken als een sneltrein aan me voorbij te razen. Hup, het is september. Ik blink met mijn ogen en het is al oktober. En dan heb ik opeens 450 nieuwe gezichten zien passeren in de afgelopen maand.

Vierhonderd-vijftig. Dat zijn er veel hoor.
Ik herken hun gezichten al, ondertussen. Ik weet in de gangen al welke van mij zijn en welke niet. Niet dat het veel uitmaakt, ik glimlach naar iedereen een goeiemorgen.
De eerstejaars hebben dezelfde ontreddering op hun gezicht als ikzelf: het is allemaal zo nieuw, het gaat allemaal zo snel en er zijn zo veel prikkels dat het haast niet bij te houden is. Ik moet wennen aan het grote lokaal waar mijn stem niet dragend genoeg voor is als ik gewoon praat (45 PCs, tot 60 studenten. Ze maken allebei lawaai), ik moet wennen aan eerstes en hoe die anders zijn dan de mij vertrouwde bijna afstuderenden. Nog een paar weken, en dan ben ik ook dat gewoon.

Ik maak me sterk dat ik de helft ervan tegen nieuwjaar bij hun naam kan aanspreken, maar het is allemaal een beetje overweldigend nu op het moment.